Η κοινωνία χρειάζεται επειγόντως μια δραστική “αυτορρύθμιση”, ώστε τέτοια καθάρματα – τέρατα να μην έχουν κανένα μέλλον ή χώρο δράσης, το ίδιο όμως και όσοι τους ανέχονται και σιωπούν ή δικαιολογούν…
Διαβάζω πύρινες αναρτήσεις σχετικά με τον βιασμό, βασανισμό και δολοφονία του χάσκι στην Αράχοβα, που οι περισσότερες λένε με λίγα λόγια να μην πατήσει ξανά κανείς στην Αράχοβα μέχρι να βρεθεί ο δολοφόνος του Όλιβερ.
Βρε σεις πάτε καλά; Έχετε καταλάβει σε ποια χώρα ζείτε;
Ζείτε στην χώρα που δεν μας καίγεται καρφί για τόσες και τόσες δολοφονίες ανθρώπων, για τα κακόμοιρα σκυλάκια και γατάκια θα ενδιαφερθούμε;
Βαδίζουμε σταθερά, τολμηρά, μπροστά προς τον δρόμο του ολοκληρωτικού εκφασισμού και αποκτήνωσης. Χειρότεροι και από ζούγκλα.
Οπότε ευαισθησία για ένα χαριτωμένο σκύλο μην περιμένετε να υπάρξει… όσο εξοργιστικό και αν είναι όλο αυτό που συμβαίνει, απλά συμβαίνει. Κάποιοι το εξέθρεψαν, κάποιοι το ανέχτηκαν και σιώπησαν.
Ωστόσο, δεν τα γράφω αυτά για να σταματήσετε (σταματήσουμε) να φωνάζουμε και να γράφουμε πύρινα “ποσθς” σε τέτοιες και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Το αντίθετο.
Πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε (κάνετε) “φασαρία” και στα social media αλλά και εκεί έξω, αλλά θα πρέπει να γνωρίζουμε και το σημείο απ’ όπου ξεκινάμε. Και με τον όρο… “φασαρία” δεν εννοώ… λιντζάρισμα ή οποιαδήποτε άλλη μορφή βίας ασφαλώς. Εννοώ… δικαιοσύνη και απόδοση αυτής. Όχι ένα ακόμα κουκούλωμα. Και δεν είναι μόνο η δικαιοσύνη…
Η κοινωνία χρειάζεται επειγόντως μια δραστική “αυτορρύθμιση”, ώστε τέτοια καθάρματα – τέρατα να μην έχουν κανένα μέλλον ή χώρο δράσης, το ίδιο όμως και όσοι τους ανέχονται και σιωπούν ή ακόμα – ακόμα και τους δικαιολογούν.
Και θα έλεγα ότι το πιο σημαντικό είναι να εστιάσουμε σε όσους σιωπούν – ανέχονται – δικαιολογούν. Εκεί είναι το πρόβλημα…
Σε εκείνους που λένε “κοίταζε μωρέ την δουλειά σου” και σε εκείνους “τι γύρευε εκεί ο σκύλος ή τι γύρευε εκεί ο 15χρονος”.
Ας το προσπαθήσουμε κι ας μην νικήσουμε ποτέ…
