Μια μάνα τέρας και ένας σύντροφος που της μοιάζει, κι όλοι εμείς θεατές στο θέατρο του παραλόγου. Σε μια κοινωνία τεράτων, χωρίς ενσυναίσθηση, χωρίς αιδώ, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς τι περιμένουμε;
Μια μάνα τέρας και ένας σύντροφος που της μοιάζει, κι όλοι εμείς θεατές στο θέατρο του παραλόγου, γιατί παραλογισμός είναι το να βασανίζεις και να σκοτώνεις κάθε μέρα κι από λίγο το σπλάχνο σου, ένα παιδάκι μόλις τριών ετών.
Σε μια χώρα όπου δε λειτουργεί τίποτα, και οι κοινωνικές υπηρεσίες αδυνατούν να ανταποκριθούν στο ρόλο τους, όπου η κοινωνία βλέπει ακούει αλλά επιλέγει να «γυρεύει τη δουλειά της», όπου οι νόμοι χαϊδεύουν και δεν τιμωρούν, γιατί μας σοκάρουν περιστατικά όπως αυτό με το ζευγάρι στη Θέρισσο και το τριών ετών αγοράκι;
Σε μια κοινωνία τεράτων, χωρίς ενσυναίσθηση, χωρίς αιδώ, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς τι περιμένουμε;
Η βία κατά πάντων έχει γίνει δεύτερη φύση πολλών και δεν κοιτά πια ούτε φύλο ούτε ηλικία, ούτε συγγενική και φιλική σχέση.
Τροφοδοτείται από την αμάθεια, από τη φτώχεια ή και από το χρήμα, από τη νομοθεσία που δεν αγγίζει το πρόβλημα, από την αδιαφορία όσων βλέπουν από μακριά και στο μακριά μένουν, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από τα social media από παντού.
Η βία θεριεύει και εμείς μένουμε στο σοκ, μέχρι το επόμενο περιστατικό που θα μας σοκάρει πιο πολύ από το προηγούμενο.
Άραγε πόσοι Άγγελοι πρέπει να θυσιαστούν για να ξυπνήσουμε;
