Αν όλοι εσείς, Παύλο, Σωκράτη, Νικόλα, Απόστολε, Στέφανε, Αλέξη, Αλέξη, Έφη, Ευκλείδη, έχετε πειστεί ότι δεν γίνεται αλλιώς (TINA), τότε, βρε παιδιά, αλήθεια… γιατί το παιδεύετε;
Κόσμος πάει κι έρχεται αυτές τις μέρες στη… συμβιβασμένη Αριστερά. Άλλοι ανεξαρτητοποιούνται, άλλοι αυτοδιαγράφονται και σχεδόν όλοι αλληλο-καταγγέλλονται εντός και εκτός κοινωνικών δικτύων. Ένας φτιάχνει κόμμα. Κάποιοι άλλοι κάνουν συνέδριο και εκλέγουν πρόεδρο και Κεντρική Επιτροπή σε νέο κόμμα, ακριβώς την ίδια μέρα που εξέλειπε ο «αδιαμεσολάβητος» λόγος για τον οποίο ίδρυσαν το κόμμα.
Άλλοι δηλώνουν ανακουφισμένοι και άλλοι μπήγουν τα κλάματα για την προφανή πίκρα που αφήνει πίσω του κάθε χωρισμός. Άλλοι ετοιμάζονται για debate κι άλλοι από τα ινστιτούτα τους απολαμβάνουν τα αποτελέσματα των έργων τους, περιμένοντας να τους ξανακαλέσει η Ιστορία (γονατιστή ίσως, πέφτοντας στα πόδια τους).
Δύσκολο να συμφωνήσουν όλοι αν αυτά που παρακολουθούμε αποτελούν ωδίνες τοκετού για κάτι πραγματικά νέο ή αν απλά αποτυπώνουν την… οδύνη για μια ελπίδα που κάποτε ερχόταν (με φόρα) αλλά τελικά μετατράπηκε σε «αυταπάτες» και σε καλά λόγια στα απομνημονεύματα του Σόιμπλε.
Σε ένα πάντως φαίνεται να έχουν κοινή στάση μέσα στην παρακμή τους: Καμία από τις ισχυρές κεφαλές τής… (ο Θεός να την κάνει) Αριστεράς δεν εννοεί να απαντήσει στο κύριο, στο βασικό ερώτημα:
Αν όλοι συμφωνείτε ότι δεν υπήρχε, δεν υπάρχει και δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει εναλλακτική, αν «there is no alternative», που λένε και οι φίλοι μας οι δανειστές, τότε τι διαφορετικό από τον Μητσοτάκη και τον Ανδρουλάκη έχετε να μας προτείνετε;
Με λίγα λόγια, αν όλοι εσείς, Παύλο, Σωκράτη, Νικόλα, Απόστολε, Στέφανε, Αλέξη, Αλέξη, Έφη, Ευκλείδη, έχετε πειστεί ότι δεν γίνεται αλλιώς, τότε, βρε παιδιά, αλήθεια…
Γιατί το παιδεύετε;
via efsyn.gr
