Κι ήλθε ένας Τραμπ και προκάλεσε σεισμό κάνοντας την Ευρώπη να χάσει τον ύπνο της κι όλους εμάς να αναρωτιόμαστε το θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε που θα οδηγήσει…
Η ιστορία έχει να μας δείξει αρκετά παραδείγματα πολέμων όπου ο ηττημένος καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις στο νικητή.
Όμως το να καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις σε μια τρίτη χώρα επειδή ο προηγούμενος πρόεδρος της έριξε χρήμα και πολεμικό εξοπλισμό στις μάχες στηρίζοντας τον ηττημένο πρώτη φορά το βλέπουμε και μάλλον που δεν θα το ξαναδούμε.
Κι όχι μόνο αυτό αλλά αυτή η τρίτη χώρα, που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την παράσυρση του ηττημένου στον πόλεμο, τελευταία στιγμή αλλάζει στρατόπεδο και στηρίζει το νικητή, στον οποίο στην πραγματικότητα εκείνη χάρισε τη νίκη.
Αυτά μόνο από το Ντόναλντ Τραμπ μπορούσαμε να τα δούμε καθώς τώρα διεκδικεί το 50% των εσόδων από την εκμετάλλευση του ουκρανικού ορυκτού πλούτου, ως ανταπόδοση για την αμερικανική βοήθεια στην Ουκρανία.
Και πέρα απ’ αυτό έχουμε προσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας, από το πουθενά υιοθετώντας μάλιστα τη ρητορική Πούτιν.
Κι όλα αυτά ενώ ο Τραμπ προεκλογικά δήλωνε πως θα σταματήσει πολέμους, χωρίς όμως να αφήνει να εννοηθεί πως θα κάνει κάτι τέτοιο με τόσο ακραίους τρόπους.
Γιατί και στην περίπτωση του πολέμου Ισραήλ-Παλαιστίνης ακραία θέση πήρε κάνοντας σχέδια ακόμα και να διώξει τους Παλαιστίνιους από τη γη τους για να κάνει real estate στην πατρίδα τους λες και του ανήκει.
Πραγματικά δεν ξέρουμε αν η δύναμη που του δίνει η υποστήριξη από τους δισεκατομμυριούχους φίλους του και κυρίαρχους των Social Media του γέννησε αυτή την παραφροσύνη ή είναι αποτέλεσμα των όσων μεσολάβησαν μετά την προηγούμενη εκλογική ήττα του και τη διακυβέρνηση Μπάιντεν.
Κι αν νομίζετε πως δεν μας αφορούν όλα αυτά είστε γελασμένοι.
Ο Τραμπ είναι φίλος του Ερντογάν και μοιάζουν πολύ στις ακρότητες της πολιτικής τους διακυβέρνησης.
Η Ελλάδα, που επί ημερών Μητσοτάκη αποδεικνύεται πως βρέθηκε στη λάθος πλευρά της ιστορίας, σε περίπτωση που ο γείτονας σηκώσει πιο ψηλά το μπαϊράκι του, θα βρεθεί σε μεγάλες περιπέτειες.
Ευχόμαστε να διαψευσθούμε πανηγυρικά αλλά φοβόμαστε πως η καταστροφή είναι στο δρόμο και πλέον η χώρα μας είναι μόνη της, χωρίς συμμάχους, χωρίς δύναμη, χωρίς προσανατολισμό και με την Τουρκία να διεκδικεί το μισό Αιγαίο.
