Σ’ αυτό το επεισόδιο περιγράφω μια περιπέτεια υγείας που με έφερε πιο “κοντά” στο Βενιζέλειο και έτσι πήρα την απάντηση στο γιατί αυτό το νοσοκομείο λειτουργεί άψογα ακόμα και με το σχεδόν μισό προσωπικό του…
Τρολάρω επίσης την επικαιρότητα κάπως πιο αποστασιοποιημένα για να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι σε αυτή εδώ την Μπανανία των Βλακανίων τελικά ζούμε και δουλεύουμε για να κερδίζουν άλλοι.
Εντάξει… κάτι μένει και σε μας όμως… και αυτό σίγουρα δεν είναι ο μισθός, μιας και δεν έχουμε… κουλτούρα αποταμίευσης. Μας μένουν οι… εμπειρίες, η μεταξύ μας αλληλεγγύη και το… φιλότιμο.
Καλού κακού αρχίστε και το περπάτημα που κάνει και καλό στην υγεία. Το λέει, εκτός από μια “Φεγγαρόλουστη” ψυχή, και ο ΠΟΥ…
Εκτός από τις βιωματικές αναφορές βέβαια δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν από αυτό το επεισόδιο και οι πανηγυρικοί τόνοι… μιας και δεν είναι και λίγο να σε κατατάσσει κοτζάμ Economist ως Χώρα του 2023. Θυμίζω μόνο πως… πέρυσι Χώρα της χρονιάς ήταν η Ουκρανία. Καλά πήγε και αυτό, ε;
Ακούστε
Αυτό το επεισόδιο το αφιερώνω εξαιρετικά σε όλο το προσωπικό νοσηλευτικό και ιατρικό της Β’ Παθολογικής Κλινικής καθώς και της Πνευμονολογικής Κλινικής του Βενιζελείου. Αλλά και στο νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό των ΤΕΠ Βενιζελείου.
Όσα ευχαριστώ και να πω, λίγα θα είναι μπροστά σε αυτό το τόσο δύσκολο έργο που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι και ειδικά κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες που καλούνται να λειτουργήσουν.
