Το γεγονός ότι ένα… “αμερικανάκι” με 10 τουίτς και 5 βίντεο στο τικ τοκ (που λέει ο λόγος) ήρθε από το πουθενά και μέσα σε ένα – δύο μήνες κατάφερε να τους “πάρει” το κόμμα μέσα από τα χέρια λέει πολλά. Πάρα πολλά…
Και όχι μόνο για την ανύπαρκτη έτσι κι’ αλλιώς επικοινωνιακή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ συνολικά.
Λέει πολλά και για τους υπόλοιπους υποψηφίους, και για τα στελέχη του κομματικού σωλήνα, λέει πολλά και για τους “κομματικούς” δημοσιογράφους και την στάση τους και κυρίως το “ξεμασκάρωμα” τους.
Και βέβαια έμμεσα δικαιώνει, τουλάχιστον ανάμεσα στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ τον… Πολάκη.
Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ (και πολλά από τα νέα μέλη του) θέλουν απέναντι στον Μητσοτάκη σκληρή αντιπολίτευση που δεν θα μασάει τα λόγια της και όχι τσάι με συμπάθεια…
Τι άλλο φαίνεται; Χα… ότι το Τουίτερ κάνει δουλίτσα ακόμα… Για το Τικ-Τοκ δεν το συζητώ καν…
Μετά από τόση πολιτική ανάλυση η αλήθεια είναι ότι μια θολούρα την έχουμε. Μα είναι και πολλές οι έννοιες που έχουμε πια να διαχειριστούμε και να επεξεργαστούμε… επικοινωνία, πολιτική, μεταπολιτική, καθαρότητα… είναι και άλλοι όροι όμως πιο σημαντικοί… γείωση με την κοινωνία, ενσυναίσθηση, αξιοπρέπεια… αλλά anyway… η ανάγκη πάντα βρίσκει την λύση… και τον δρόμο της…
Ακούστε
