Στο σημερινό επεισόδιο με αφορμή το ντοκιμαντέρ “Αστυνομική βία και ψυχικό τραύμα” μιλάμε με την δημοσιογράφο και δημιουργό του Χρύσα Λύκου για βία, πολιτική, αξιοπρέπεια και για τον τρόπο σκέψης και ζωής ενός ελεύθερου ανθρώπου
Πριν μπούμε στα βαθιά και βαριά θέματα, ξεκινάμε λίγο πιο ανάλαφρα και με μια διάθεση για τρολάρισμα πολιτικό με “θύματα” τους συνήθεις ύποπτους… Κασσελάκη, Μητσοτάκη και την υπόλοιπη παρέα που μας μαυρίζει τις ζωές χρόνια τώρα με τις πολιτικές και τις επιλογές τους.
Δεν έχει όμως πλάκα που όλοι αυτοί μπορεί και να χαρακτηρίσουν ένα τέτοιο τρολάρισμα ως… τοξικό ή ως έλλειψη πολιτικού πολίτισμού, την ίδια στιγμή που οι δικές τους επιλογές καταλήγουν μεταξύ άλλων και στην αστυνομική βία και στην απώλεια ανθρώπινων ζωών;
Και πάμε και στα βαριά… Όπως αναφέρεται στην περιγραφή του, παραγωγής της Radcast, το ντοκιμαντέρ «Αστυνομική βία και ψυχικό τραύμα» συνομιλεί με τη ρωγμή που αφήνει το ψυχικό τραύμα της αστυνομικής βίας μέσα από τις ιστορίες που συντάραξαν την ελληνική κοινωνία.
Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ “καταπιάνεται” με τις τραγικές ιστορίες βίας, αστυνομικής ωμής βίας, με θύματα τους νεαρούς Ρομά Κώστα Φραγκούλη και Νίκο Σαμπάνη, που δολοφονήθηκαν εν ψυχρό αλλά και τον “μαχητή” Βασίλη Μάγγο από τον Βόλο που βασανίστηκε με ακραία χυδαίο τρόπο από τις αστυνομικές αρχές και που τελικά πέθανε ένα μήνα μετά μη μπορώντας να αντέξει τα τραύματά του.
Ενώ από αυτό το ντοκιμαντέρ, γροθιά στο στομάχι, δεν λείπουν και οι καθηλωτικά σοκαριστικές μαρτυρίες κάποιων “τυχερών” που απλά βίωσαν στο πετσί τους την χυδαία αστυνομική αυθαιρεσία, αλλά τουλάχιστον γλίτωσαν την ζωή τους. Τώρα όμως, αναζητώντας δικαιοσύνη στο κράτος Μητσοτάκη, όπου το κράτος είναι η ίδια η… Αστυνομία, “πεθαίνουν” ζωντανοί, βιώνοντας το τραύμα τους ξανά και ξανά.
Και μαζί τους εμείς, μαζί με την σκέψη ότι χθες και σήμερα ένιωσαν το αστυνομικό “χάδι” αυτοί, αλλά αύριο μπορεί όλο αυτό να βρει εμάς ή κάποιον άλλον δικό μας άνθρωπο. Αυτό άλλωστε δεν είναι και το “μοτίβο” μιας βαθιά άρρωστης κοινωνίας που μέρα με την μέρα βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στον εκφασισμό της και μιας… περίπου “αναρχοαυτόνομης” Αστυνομίας που πιστεύει και υπηρετεί επίσης ολοένα και περισσότερο το δόγμα του φασισμού με τις ευλογίες και της πολιτικής ηγεσίας;
Μόνη απάντηση σε όλη αυτή την μαυρίλα είναι να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε την ψυχή μας καθαρή. Να χρησιμοποιήσουμε την αξιοπρέπεια μας και την όποια ψυχική δύναμη μας έχει απομείνει ως ασπίδα και να πολεμήσουμε μαζί με τους ομοίους μας κόντρα στο σκοτάδι. Κι ας μην νικήσουμε ποτέ… θα πολεμάμε πάντα. Και όχι μόνο στην μνήμη του Βασίλη Μάγγου, αλλά και του Σαμπάνη και του Φραγκούλη και του πρόσφατα δολοφονηθέντος Μιχαλόπουλου. Χωρίς να ξεχνάμε και τον Γρηγορόπουλο, του οποίου η δολοφονία “άνοιξε” όλον αυτό τον κύκλο βίας και αίματος.
Για όλα αυτά μιλάμε με την δημοσιογράφο και δημιουργό του ντοκιμαντέρ “Αστυνομική βία και ψυχικό τραύμα”, Χρύσα Λύκου, η οποία μας δίνει απαντήσεις σε πολλά από τα ερωτήματα – απορίες που δημιουργούνται μετά την πρώτη φορά που το βλέπεις. Και κυρίως μας “ξυπνάει”, μας αφυπνίζει και μας δείχνει το “δρόμο”!!!
Ναι παιδιά, μια φορά μόνο δεν είναι αρκετή βέβαια για να δεις το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, καθώς στο πρώτο play χάνεσαι στο γιατί, γιατί, γιατί.
Γιατί τόση βία; Γιατί αντιμετωπίζεται μια ανθρώπινη ζωή τόσο φθηνά; Γιατί αντιμετωπίζεται ένα ανθρώπινο σώμα σαν να είναι ένα τσουβάλι; Γιατί η δικαιοσύνη δεν κάνει τίποτα; Γιατί η κυβέρνηση προωθεί τόση βία; Γιατί η κοινωνία πλέον κοιτάζει τόσο αδιάφορα; Γιατί έχουμε γίνει τόσο σκατόψυχοι;
Κάνεις πέτρα την καρδιά και την ψυχή και το βλέπεις ξανά με άλλη ματιά τώρα. Έχεις περάσει το στάδιο της άρνησης και μπαίνεις στο στάδιο των… “επιπλοκών”. Στο τι σου αφήνει εσένα όλη αυτή η βία. Και μετά περνάς στο στάδιο του “πώς”. Πώς θα το αντιμετωπίσεις; Πώς θα σταθείς στα πόδια σου; Και κυρίως στο πώς θα αφυπνίσεις τους άλλους. Γιατί και τους άλλους;
Γιατί μόνος του κανείς δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει όλο αυτό το σκοτάδι, αποτέλεσμα του οποίου και η αστυνομική βία και η ανθρώπινη απώλεια. Το “μαζί” είναι που φοβάται το “σύστημα”. Και το “μαζί” είναι που τελικά δίνει όλες τις απαντήσεις. Ακόμα και αν αυτό το “μαζί” είναι μικρό στην αρχή. Και το ψωμί άλλωστε από μια μικρή μαγιά δεν ξεκινά; Θέλει ζύμωμα όμως, πολύ. Είμαστε ακόμα στην αρχή. Συνεχίζουμε με πίστη.
Σε ευχαριστούμε Χρύσα που μας έβαλες τα ερεθίσματα και τις ανησυχίες μας σε μια σειρά και σε μια τάξη και έκανες την ανασφάλεια μας… ελπίδα που περιμένει μια σπίθα μόνο για να ανάψει και να φωτίσει και το δρόμο των ομοίων μας…
Για να επισυνδεθείτε καλά και εσείς στο θέμα… σας προτείνω πρώτα να δείτε το ντοκιμαντέρ εδώ ακολουθώντας τον σύνδεσμο, μετά να επιστρέψετε πίσω εδώ στο podcast και να ακούσετε την κουβέντα μας με την Χρύσα και στην συνέχεια να δείτε ξανά το ντοκιμαντέρ… όσο για τα υπόλοιπα… θα τα βρείτε μόνοι σας, μέσα σας… και μετά το πάμε μαζί… όχι όπου βγει, προς το φως… κι ας μην νικήσουμε ποτέ!!!
Ακούστε
Υ.Γ. Ευχαριστούμε φυσικά και τα πολύ δραστήρια παιδιά από την Κοινότητα Αλληλεγγύης Ηρακλείου “Δημήτρης Κορνάρος”.
