Λαϊκή σοφία και άχρονο υπερεγώ. Φράση χωρίς νόημα πραγματικό, που εντυπωσιάζει όμως, πυροτέχνημα σωστό…
«Τον Αράπη κι’ αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς», «Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα», δύο λαϊκές παροιμίες που σε μια πρώτη ανάγνωση μοιάζει να λένε το ίδιο πράγμα: υπάρχουν καταστάσεις που δεν αλλάζουν με τίποτα, μάταια προσπαθείς, τα όρια σου είναι υπαρκτά, να τα περάσεις δεν μπορείς.
Στην πρώτη την περίπτωση -του Αράπη- τα όρια τα θέτει η ύπαρξη του άλλου, έτσι γεννήθηκε, Αράπης εκ γενετής. Όσο δε συνεχίζεις να προσπαθείς να τον ασπρίσεις «…το σαπούνι σου χαλάς», μόνο ζημιά θα έχεις, άσε που μπορεί να σου προκύψει και κανένας καυγάς.
Ο κουφός αντίθετα αφήνει μια χαραμάδα αισιοδοξίας:
Πρώτον… μπορεί να υπάρχει θεραπεία για την περίπτωση του-η επιστήμη κάνει θαύματα.
Δεύτερον… με αυτόν μπορείς να επικοινωνήσεις με τα μάτια, δεν ακούει αλλά βλέπει, γράφει και διαβάζει γράμματα.
Και τρίτον… αυτό το «…όσο θέλεις βρόντα» σου αφήνει περιθώριο να ξεδώσεις, να ξεσπάσεις, να την βγάλεις χωρίς φάρμακα. Και όλα αυτά χωρίς να ενοχλήσεις, χωρίς κίνδυνο να κάνεις σφάλματα.
Γι’ αυτό σας λέω και το επαναλαμβάνω: καλύτερα κουφός παρά Αράπης, καλύτερα ελεύθερο πουλί παρά γραφειοκράτης, και άλλες τέτοιες κενές περιεχομένου φράσεις που με βοηθούν να κάνω οικονομία στο σαπούνι μου και εκπομπές που σου έρχεται μια να κλάψεις, μια να γελάσεις!
Ακούστε
