Σε ένα κόσμο που αρέσκεται να θεοποιεί με βάση τα οικονομικά, τα κοινωνικά ή τα επαγγελματικά κριτήρια… ας σεβαστούμε επιτέλους την ανθρώπινη ζωή χωρίς ηρωισμούς!
Διαβάζοντας ένα πρωινό ποστάρισμα του φίλου μου του Νίκου Μουρατίδη αναφορικά με τους δυο ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που έχασαν τη ζωή τους στο αεροπορικό δυστύχημα στην Ανδραβίδα και που με βρίσκει σύμφωνο 100%, μου έδωσε το πάτημα να γράψω το παρακάτω άρθρο.
Να εκφράσω όλα αυτά τα πιστεύω μου, κάθε φορά που ένας άνθρωπος που φεύγει απ’ τη ζωή και με αφορμή το επάγγελμα του, στήνεται ένα πανηγύρι από διάφορους πολιτικάντηδες και μη, που μέχρι χθες μπορεί ακόμα και να αγνοούσαν την ύπαρξη του και που ξαφνικά πέφτουν σε βαρύ πένθος λες και ήταν ο γιος τους. Η κόρη τους.
Γράφει ενδεικτικά ο Νίκος.
“Τι πιλότους μας τους αποκαλούν, τι άτυχους νέους, τι ήρωες. Έχουν όνομα και επίθετο. Ονομάζονται Μάριος – Μιχαήλ Τουρούτσικας και Ευστάθιος Τσιτλακίδης και είναι παιδιά μας”.
Είναι παιδιά όλων μας θα πω εγώ, αλλά κυρίως είναι παιδιά των γονιών τους! Όπως παιδιά όλων μας είναι όλα τα παιδιά που χάνονται αναίτια, απρόσμενα, άδικα καθημερινά.
Σε ένα κόσμο που αρέσκεται να θεοποιεί με βάση τα οικονομικά, τα κοινωνικά ή τα επαγγελματικά κριτήρια, ζει για τέτοιες στιγμές με σκοπό ( ; ) να εκθειάζει ή να αποδομεί την ίδια την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Όχι με συγχωρείτε!
Δεν έχει λιγότερη αξία η ζωή του εικοσιεννιάχρονου ντιλιβερά που σκοτώθηκε σε τροχαίο στο δικό του “καθήκον” παλεύοντας για το μεροκάματο, ούτε του σαρανταεννιάχρονου πατέρα μου που έφυγε με τον ίδιο τρόπο πηγαίνοντας στη δουλειά του στις 6 το πρωί τον Μάιο του 1991.
Ας σεβαστούμε επιτέλους την ανθρώπινη ζωή χωρίς ηρωισμούς!
Αφήστε τους συγγενείς να θρηνήσουν για την απώλεια των παιδιών τους. Των δικών τους ανθρώπων.
Όταν φεύγουν άνθρωποι, είτε οδηγάνε αεροπλάνα, είτε διαστημόπλοια, είτε ποδήλατα, ο πόνος είναι βαρύς, βουβός και πολλές φορές ανίατος.
Θερμά συλλυπητήρια στις οικογένειες των παιδιών.
Τώρα σιωπή.
