Με τις πολιτικές που επιβάλλει η ΕΕ και οι κυβερνώντες μας αδιαμαρτύρητα αποδέχονται οι άνθρωποι αφήνουν ακαλλιέργητα ακόμα και τα αμπέλια στους κάμπους…
Υπερήφανη θα πρέπει να είναι η κυβέρνηση (και αυτή και οι προηγούμενες) για την ακολουθούμενη αγροτική πολιτική που αναγκάζει πολλούς ανθρώπους από χωριά της Κρήτης να σταματούν την καλλιέργεια της γης τους επειδή κατέστη πλέον ασύμφορη.
Δε θυμόμαστε ποτέ να μένουν ατρύγητα και ακαλλιέργητα αμπέλια όχι σε δύσκολα προσεγγίσιμες αγροτικές περιοχές αλλά μέσα στους κάμπους και σχεδόν δίπλα στα σπίτια. Κι όμως αρχίσαμε να το βλέπουμε και αυτό.
Πώς να καλλιεργήσει κάποιος που δεν είναι βασική δουλειά του η αγροτική ένα αμπέλι αν δεν βρει άνθρωπο από το χωριό να το δώσει σιμισακό ή εντελώς χάρισμα με μόνη υποχρέωση να το κρατά ζωντανό;
Τι να πρωτοπληρώσει; το κλάδεμα, το σκάψιμο, την υποστύλωση, το δέσιμο, το ξεφύλλισμα, τα απανωτά ψεκάσματα, τον τρύγο;
Και τι θα εισπράξει για τα έξοδα που έκανε 25 και 30 λεπτά το κιλό; (και βέβαια τα ίδια έξοδα με πολύ προσωπική δουλειά κάνει και ο επαγγελματίας αγρότης).
Δυστυχώς όσο ο αγροτικός πληθυσμός που ζει απ’ αυτή τη δουλειά μειώνεται τόσο οι άλλοτε ζωντανές καλλιέργειες θα μένουν χέρσες και θα μαραζώνουν.
Εικόνες σαν αυτές που βλέπετε στις φωτογραφίες μας ήταν αδιανόητο να δει κανείς μέσα σε χωριό τη δεκαετία του 80 και 90, τώρα όμως δεν ξαφνιάζουν κανένα.
Κι όσο περνούν τα χρόνια η κατάσταση όλο και περισσότερο θα επιδεινώνεται μέχρι που στο τέλος θα σταματήσουμε να παράγουμε για να αγοράζουμε σταφίδα Τουρκίας και σταφύλια Χιλής.
Αν λοιπόν γι αυτή την κατάσταση ο κύριος Γεωργαντάς και ο κάθε κύριος Γεωργαντάς νιώθει υπερήφανος εμείς δε νιώθουμε, αντίθετα μας θλίβει βαθιά και μας πληγώνει.
Γιατί ξέρουμε πως η Κρήτη είναι ένας παράδεισος που μπορεί να παράξει τα πάντα και γιατί γνωρίζουμε πως υπήρξαν γενιές πριν από μας που έχτιζαν τράφους για να κρατήσουν το λιγοστό χώμα σε πλαγιές βουνών ώστε να μπορούν να φυτέψουν δέκα κουρμούλες αμπελιού.
Και φτάσαμε στο σήμερα που με τις πολιτικές που επιβάλλει η ΕΕ και οι κυβερνώντες μας αδιαμαρτύρητα αποδέχονται, οι άνθρωποι να αφήνουν ακαλλιέργητα ακόμα και τα αμπέλια στους κάμπους…
