Είναι εντυπωσιακό πώς ο Δήμος Ηρακλείου καταφέρνει να «στηρίξει» την ελεύθερη καλλιτεχνική έκφραση στους δρόμους της πόλης. Γιατί ποιος είπε ότι η μουσική του δρόμου είναι απλά τέχνη; Όχι!
Είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για τον Δήμο να γεμίσει τα ταμεία του, επιβάλλοντας χαράτσι 50 ευρώ κάθε δύο εβδομάδες στους μουσικούς που προσπαθούν να βγάλουν μεροκάματο παίζοντας στους δρόμους.
Φυσικά, η περιορισμένη δυνατότητα να παίξουν σε συγκεκριμένα σημεία είναι το κερασάκι στην τούρτα, γιατί πώς αλλιώς θα μπορέσει η πόλη να ελέγξει την καλλιτεχνική «αναρχία» που κινδυνεύει να εκφραστεί ανεξέλεγκτα παντού;
Άλλωστε, δεν μπορούμε να έχουμε τους καλλιτέχνες να παίζουν μουσική όπου θέλουν, έτσι δεν είναι;
Πρέπει να μάθουν ότι η τέχνη δεν είναι για όλους, αλλά μόνο για όσους έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για να την ασκήσουν.
Και βέβαια, οι εργαζόμενοι της πόλης, που διασχίζουν τους δρόμους καθημερινά, προφανώς ενοχλούνται τρομερά από τη ζωντάνια και τη δημιουργικότητα των μουσικών. Τι τους νοιάζει αν ένας μουσικός παίζει κιθάρα στη γωνία;
Ας πάει σπίτι του να πληρώσει κι αυτός για τις πρόβες του, όπως κάνουν όλοι οι κανονικοί άνθρωποι που δεν έχουν το «δικαίωμα» να παίζουν ελεύθερα στους δρόμους!
Αλλά ας σοβαρευτούμε. Η τέχνη δεν είναι εμπόρευμα. Είναι δικαίωμα. Και αυτό που κάνει ο Δήμος Ηρακλείου είναι να φιμώνει καλλιτέχνες, βάζοντάς τους επιπλέον εμπόδια για να βιοποριστούν.
Και όλα αυτά, την ώρα που η ακρίβεια χτυπάει κόκκινο και οι εργαζόμενοι δυσκολεύονται να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.
Αντί να περιορίζει την καλλιτεχνική δημιουργία, ο Δήμος θα έπρεπε να στηρίζει τους μουσικούς και να προωθεί την τέχνη, που δίνει χρώμα στην πόλη και στη ζωή μας.
