Ο 15χρονος που έστησε καρτέρι στον γυμνασιάρχη: Ο μαθητής που χτύπησε τον γυμνασιάρχη του στο Ηράκλειο, αποκαλύπτει τις ρωγμές στο εκπαιδευτικό μας σύστημα αλλά και την κοινωνία μας…
Όταν ένας γυμνασιάρχης στο Ηράκλειο πήρε την απόφαση να ενημερώσει τον πατέρα ενός 15χρονου για την παραβατική συμπεριφορά του γιου του, σίγουρα δεν φανταζόταν τι θα ακολουθούσε. Ο μαθητής, σε μια πράξη απίστευτης θρασύτητας, έστησε καρτέρι έξω από το σχολείο και τον ξυλοκόπησε.
Ναι, ένας 15χρονος επιτέθηκε στον γυμνασιάρχη του επειδή τόλμησε να ενημερώσει τους γονείς του.
Αυτό το περιστατικό μας δείχνει με τον πιο ωμό τρόπο πώς η παραβατικότητα δεν βρίσκεται μόνο μέσα στις αίθουσες, αλλά έχει ξεπεράσει τα όρια της κοινής λογικής και αξιοπρέπειας.
Το καρτέρι ως μέθοδος λύσης διαφορών
Αν σκεφτούμε την εικόνα ενός παιδιού να περιμένει τον γυμνασιάρχη του για να του επιτεθεί, δεν μπορεί παρά να μας κατακλύσει οργή και ανησυχία. Ο νεαρός δεν αντέδρασε εν θερμώ μέσα στο σχολείο, κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί παρορμητική κίνηση. Αντίθετα, σχεδίασε την επίθεση με ψυχρότητα.
Η πράξη του μαρτυρά μια προμελετημένη διάθεση για εκδίκηση, πράγμα που αναδεικνύει την απόλυτη έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπο που είναι εκεί για να τον εκπαιδεύσει.
Ποιο είναι το μήνυμα εδώ; Ότι η επίλυση των προβλημάτων με βία είναι πλέον ένας αποδεκτός τρόπος δράσης;
Και αν αυτό γίνεται μεταξύ μαθητή και γυμνασιάρχη, τι μένει να δούμε στη συνέχεια; Αν μαθητής με παραβατική συμπεριφορά φτάνει στον ξυλοδαρμό του εκπαιδευτικού που τόλμησε να ενημερώσει τους γονείς του γι αυτό, τότε ποια είναι η θέση του σχολείου πλέον ως χώρου παιδείας και διαπαιδαγώγησης;
Η αποτυχία της κοινωνίας και της οικογένειας
Η σχέση μεταξύ μαθητή και γυμνασιάρχη είναι ιερή. Είναι η σχέση που χτίζει το μέλλον της κοινωνίας μας. Και όταν αυτή η σχέση καταρρέει από τη βία, σημαίνει ότι κάτι πολύ βαθύτερο έχει αποτύχει.
Σε ποιο σημείο οι γονείς χάνουν την επαφή με τα παιδιά τους;
Πώς γίνεται να μαθαίνουν ότι το παιδί τους είχε στο σχολείο παραβατική συμπεριφορά και αντί να το διορθώσουν, το ενθαρρύνουν, έστω σιωπηρά, να παίρνει τα πράγματα στα χέρια του;
Η εικόνα της οικογένειας που κάποτε ήταν το θεμέλιο της παιδείας και του σεβασμού, φαίνεται να έχει ραγίσει. Και η κοινωνία παρακολουθεί αμήχανη, χωρίς να μπορεί να προσφέρει λύσεις.
Η κρατική αδράνεια και η εκπαιδευτική κρίση
Και πού είναι το κράτος σε όλα αυτά;
Η εκπαιδευτική κοινότητα έχει γίνει στόχος σε πολλές περιπτώσεις. Οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται εκτεθειμένοι, χωρίς στήριξη από τους αρμόδιους φορείς.
Το περιστατικό του ξυλοδαρμού αυτού δεν είναι μεμονωμένο. Ο αριθμός των επιθέσεων κατά των δασκάλων και των καθηγητών αυξάνεται συνεχώς, και οι αντιδράσεις περιορίζονται σε ανακοινώσεις και περιστασιακά μέτρα.
Τα σχολεία δεν μπορούν να λειτουργούν ως πεδία μάχης, όπου οι μαθητές έχουν το πάνω χέρι και οι εκπαιδευτικοί φοβούνται να εφαρμόσουν την πειθαρχία.
Αν το κράτος δεν παρέμβει ουσιαστικά, αυτός ο φαύλος κύκλος βίας θα συνεχιστεί και θα εξελιχθεί σε μια καθημερινότητα που απλώς αποδεχόμαστε.
Τι πρέπει να γίνει;
Η απάντηση δεν είναι απλή. Χρειάζεται συλλογική δράση από την οικογένεια, την πολιτεία, τα σχολεία και την κοινωνία στο σύνολό της.
- Οι γονείς πρέπει να κατανοήσουν ότι το σχολείο είναι ένας χώρος όπου το παιδί τους διαπαιδαγωγείται, όχι μόνο ακαδημαϊκά αλλά και κοινωνικά.
- Οι δάσκαλοι πρέπει να προστατεύονται από την κρατική μηχανή και να τους δίνονται τα μέσα να επιβάλουν πειθαρχία όταν χρειάζεται.
- Και πάνω απ’ όλα, η κοινωνία πρέπει να σταματήσει να κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα.
Το περιστατικό στο Ηράκλειο δεν είναι απλώς ένα γεγονός που θα ξεχαστεί μέσα στις επόμενες ημέρες. Είναι μια προειδοποίηση…
Αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, τα σχολεία μας θα γίνουν τόποι όπου η βία θα κυριαρχεί, και τα παιδιά μας θα είναι οι πρώτοι που θα πληρώσουν το τίμημα.
