Και τώρα; Τώρα πως ήρθαν κοντά και έγιναν οι δύο κόσμοι ένας; Τώρα που πήγε το καλό του Ηρακλείου και η διαφορά φιλοσοφίας; Αξίζουν όλα αυτά για το πολιτικό μέλλον του υιού;
Η ξαφνική συνάντηση, τα χαμόγελα και το κλίμα «συναντίληψης» του δημάρχου Ηρακλείου με τον μεγάλο αντίπαλο Γιάννη Κουράκη έχουν ήδη δώσει τροφή για σχόλια, εκτιμήσεις, παραπολιτικά και συζητήσεις στην πόλη, τόσο σε ιδιωτικό όσο και σε δημόσιο επίπεδο, μέσω των τοπικών ΜΜΕ.
Όχι, λένε και οι δύο πλευρές, ούτε θέσεις μοιράσαμε, ούτε συνδιοίκηση έρχεται, ούτε στο κακό να πάει το μυαλό σας… Απλά «τα είπαμε» για το καλό της πόλης.
Επιτρέψτε μου, με όλο τον σεβασμό και στους δυο σας, μια μικρή αυτοαναφορική παρένθεση:
Σας γράφω με το θάρρος της δημόσιας και χωρίς περιστροφές τοποθέτησής μου ήδη από τον περασμένο δεύτερο γύρο των εκλογών στην πόλη, το 2019. Εκείνο το άρθρο, από το οποίο δεν παίρνω λέξη πίσω για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, αφορούσε τη διαφορά ύφους και πολιτικών πρακτικών μεταξύ Λαμπρινού και Κουράκη.
Ξεκινούσα τότε με τη φράση: «Ποτέ δεν μου άρεσαν τα μισόλογα, ούτε οι προσπάθειες να πω κάτι που θα πρέπει να ψάξετε πίσω από τις λέξεις για να βρείτε τί εννοώ».
Με την ίδια ξεκινώ και τώρα.
Επειδή εμένα το μυαλό μου πάντα στο κακό πηγαίνει, εκ φύσεως και εκ πεποιθήσεως, θα σας πω τι καταλαβαίνω από τις χαρούλες και τα χαμόγελα των ημερών. Ο γιος του δημάρχου κατέρχεται υποψήφιος στις εθνικές εκλογές με το ΠΑΣΟΚ. Ο δήμαρχος προέρχεται από τον χώρο της συντηρητικής παράταξης, το παλιό αστικό Ηράκλειο, όπως συνηθίσαμε να λέμε.
Για να ευδοκιμήσει η υποψηφιότητα του υιού στο πράσινο ψηφοδέλτιο θα πρέπει να βρεθούν οι κατάλληλες προσβάσεις και στηρίξεις στη δύσκολη μάχη, ώστε να αντλήσει από την πράσινη και όσο μπορεί και από τη γαλάζια δεξαμενή.
Και ποια καλύτερη πρόσβαση από τον πρώην δήμαρχο, επί δεκαετίες εκπρόσωπο και προστατευόμενο του ΠΑΣΟΚ στην πόλη;
Είχε φροντίσει ο πρώην δήμαρχος (ξέρει καλά τον τρόπο εξάλλου) να φτιάξει μια άλλη τέτοια «γαλαζοπράσινη» παρέα που τον στήριξε στις προηγούμενες εκλογές (Αθηνά Σπανάκη, Χαιρέτης κ.α.) και με τις ευλογίες Αυγενάκη φυσικά, ο οποίος αν θυμάστε διατυμπάνιζε τότε ότι θα «τελειώσει» τον Λαμπρινό.
Ο Λαμπρινός όμως νίκησε. Και δεν έγινε ίδιος με αυτούς αναζητώντας στηρίξεις και κάνοντας υποχωρήσεις (για παράδειγμα στο θέμα των προσφύγων). Ο ίδιος μάλιστα μιλούσε τότε για τη μάχη δύο κόσμων και για μια διαφορετική φιλοσοφία για το καλό του Ηρακλείου.
Και τώρα; Τώρα πως ήρθαν κοντά και έγιναν οι δύο κόσμοι ένας; Τώρα που πήγε το καλό του Ηρακλείου και η διαφορά φιλοσοφίας;
Αξίζουν όλα αυτά για το πολιτικό μέλλον του υιού; Νομίζω πως όχι.
Και στο κάτω κάτω αδικούν και τον ίδιο που εξ όσων βλέπω στον δημόσιο βίο σοβαρός και μετρημένος είναι. Μπορεί να νομίζει πως αυτές οι «κολεγιές» θα τον ενισχύσουν αλλά μάλλον βαρίδια θα τον γεμίσουν και θα δημιουργήσουν υποχρεώσεις που πολύ γρήγορα θα πρέπει να ξεπληρωθούν…
Και αν δεν το καταλαβαίνει ο ίδιος, τουλάχιστον ο πατέρας του όφειλε να τον προστατέψει.
