Ήλθε η… «ανάπτυξη» κι αυτήν την βιώνουμε στην τσέπη μας και την επιβεβαιώνουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο οι διεθνείς οργανισμοί!!!
Βέβαια αν έστω και μια μέρα κάποιος παρακολουθήσει ειδήσεις στα ελληνικά ΜΜΕ με τις δηλώσεις υπουργών και τα ρεπορτάζ που κάνουν θα νομίζει πως ζει στον παράδεισο και το πορτοφόλι του είναι γεμάτο, αλλά αυτό είναι μια εικονική πραγματικότητα που απέχει παρασάγγας από την αλήθεια.
Και ποια είναι η αλήθεια;
Το ότι, για παράδειγμα, η χώρα μας έλαβε μια ακόμα αρνητική διάκριση καθώς βρέθηκε στη δεύτερη θέση από το τέλος, ανάμεσα σε 35 χώρες, στην πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ όπου εξετάστηκε ο μισθός ανά ώρα.
Η Ελλάδα παρουσιάζει τη χαμηλότερη αύξηση μισθών τα τελευταία 10 χρόνια (από το 2012 έως το 2022), καθώς με μόλις 1,5% αύξηση των μέσων μισθών έχει κατρακυλήσει στον πάτο της κατάταξης.
Το 2022 οι μέσες ετήσιες αποδοχές ήταν 24.709 ευρώ, όταν το 2012 ήταν 24.339 ευρώ (δείτε και τις αυξήσεις σε αγαθά και υπηρεσίες για να καταλάβετε πως δεν υφίσταται καν αύξηση).
Και καλά να αναγνωρίσουμε την κακή πορεία των μισθών σε εποχές που η Ελλάδα υπέγραφε μνημόνια και ήταν σε στενή επιτήρηση, όμως τώρα που θεωρητικά είμαστε ελεύθεροι από τέτοια γιατί να βρισκόμαστε σε αρνητική πορεία;
Στην χώρα μας σήμερα, 750.000 εργαζόμενοι αμείβονται με μισθούς κάτω των 400 ευρώ, λόγω μερικής, προσωρινής ή εκ περιτροπής απασχόλησης.
Κι όσο κι αν πανηγυρίζει η Κυβέρνηση για τη μείωση της ανεργίας η αλήθεια είναι πως το 55% των νέων θέσεων που δημιουργούνται αφορούν αυτές τις μορφές εργασίας.
Επίσης αλήθεια είναι πως το 40% των μισθωτών αμείβεται με μισθούς χαμηλότερους από τον κατώτατο μισθό κι αυτό το επιβεβαιώνουν οι αριθμοί κι όχι οι δηλώσεις υπουργών που κάνουν το μαύρο άσπρο.
Και ποια είναι η λύση;
Προφανώς να φύγει το θέμα της ρύθμισης των μισθών από τα χέρια του κράτους και να γίνει υπόθεση ξανά των κοινωνικών εταίρων μέσα από τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και υποχρεωτικές κλαδικές συμβάσεις.
Στη χώρα μας μόλις το 25% των εργαζόμενων καλύπτεται από συλλογικές συμβάσεις, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες.
Ας κοιτάξει λοιπόν το κράτος τα του οίκου του, χωρίς να παριστάνει τον σύμβουλο του εργοδότη στον ιδιωτικό τομέα, κι ας αφήσει τους εργαζόμενους και τα συλλογικά τους όργανα να ρυθμίσουν μόνοι τους τα μισθολογικά τους.
