28 χρόνια από τον θάνατο της Μελίνας Μερκούρη, της γυναίκας που όλοι θυμούνται, ακόμα και σήμερα, με το μικρό της όνομα…
Η Μελίνα έλαμψε στο θέατρο, τον κινηματογράφο αλλά και στην πολιτική σκηνή της χώρας μας και ίσως όχι μόνο. Έμεινε στην θέση του υπουργού Πολιτισμού, αντέχοντας 16 ανασχηματισμούς των κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου. Οραματίστηκε την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, ενώ παράλληλα ίδρυε τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα.
Οραματιζόταν μέχρι τον θάνατό της την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Η ίδια ξεκίνησε την εκστρατεία θίγοντας το θέμα επίσημα στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO τον Ιούλιο του 1982 στο Μεξικό.
«Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Γλυπτά του Παρθενώνα για μας», δήλωνε. «Είναι το καμάρι μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας». Και τόνιζε «Αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Γλυπτά του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λέω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια, θα ξαναγεννηθώ».
Υπήρξε μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Αναστάτωσε τις Κάννες με το συρτάκι στην θρυλική ταινία “Ποτέ την Κυριακή”, ενώ ενόχλησε με τον αγώνα της και τους συνταγματάρχες, αναγκάζοντας τους μάλιστα να της αφαιρέσουν την ελληνική ιθαγένεια. Εκείνη είχε απαντήσει τότε: «Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα».
Στην είδηση του θανάτου της, στις 6 Μαρτίου του 1994, ο διεθνής Τύπος προέβη σε αναλυτικά αφιερώματα για τη ζωή της, ενώ στο Μπρόντγουεϊ τα θέατρα παρέμειναν κλειστά την ώρα που πάνω από ένα εκατομμύριο συγκινημένοι πολίτες την συνόδευαν στην τελευταία της κατοικία, στο Α΄ Νεκροταφείο. Κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους.
Η Μελίνα μπορεί λοιπόν να πέρασε στην αθανασία, ωστόσο, εμείς σήμερα θυμόμαστε και αναπολούμε τις περασμένες εκείνες “δόξες”, ζώντας όμως παράλληλα σε εποχές σκοτεινές και σίγουρα φτωχότερες πολιτισμικά, κοινωνικά και όχι μόνο.
Μα σκεφτείτε το λίγο… από την Μελίνα Μερκούρη έχουμε περάσει στην υπουργό Πολιτισμού που τσιμέντωσε την Ακρόπολη… ή που απαγόρεψε την Λίμνη των Κύκνων… Μπορεί βέβαια μια τέτοια “σύγκριση” να “μολύνει” την μνήμη της Μελίνας, είναι όμως σχεδόν αναπόφευκτη…
