Μέχρι πότε η αντιπολίτευση θα συμπεριφέρεται «καιροσκοπικά» αξιοποιώντας πιθανές ευκαιρίες που δεν προκύπτουν από τις πολιτικές παρεμβάσεις της, αλλά από τις κοινωνικές αντιδράσεις;
Για να είμαι αντικειμενικός: Ανεξάρτητα από πολιτικά «πιστεύω» θεωρώ ότι κάθε κυβέρνηση (οποιαδήποτε κυβέρνηση) χρειάζεται μια σοβαρή και παρεμβατική αντιπολίτευση, που θα ασκεί κριτική και θα ελέγχει επί της ουσίας.
Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, σε επίπεδο Ελλάδας τουλάχιστον, διαπιστώνεται ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση, αλλά και η Αντιπολίτευση εν γένει, έχουν χάσει το ρόλο τους, την παρεμβατικότητα τους και την ουσία της πολιτικής. Δυστυχώς, η αντιπολίτευση συμπεριφέρεται «καιροσκοπικά» αξιοποιώντας πιθανές ευκαιρίες που δεν προκύπτουν από τις πολιτικές παρεμβάσεις της, αλλά από τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Ειδικότερα αν εξεταστεί η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από την ολοκλήρωση διακυβέρνησης της χώρας, οι πραγματικές παθογένειες που παρατηρούνται, είναι άνω ποταμών. Κατ’ αρχάς, αρχίζω από τον αγαπημένο μου «Αλέξη». Ένα φέρελπι, πριν από πολλά χρόνια, νέο, ο οποίος ήξερε να κρατά ψηλά τη σημαία της αντίδρασης και του κόμματος, να αξιοποιήσει καταστάσεις, να εκμεταλλευτεί ευκαιρίες και να διαχειριστεί την οργή του λαού τόσο αποτελεσματικά, ώστε να φθάσει να γίνει πρωθυπουργός της χώρας.
Πόσα χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη φορά που ο Αλέξης Τσίπρας όμως εκλέχθηκε πρόεδρος του κόμματος του; Παραμένει πρόεδρος του … Συνασπισμού αρχικά από τις 10 Φεβρουαρίου 2008 και κατέχει το προνόμιο του νεότερου αρχηγού πολιτικού κόμματος στην Ελλάδα. Βαδίζει λοιπόν για τα … 15α γενέθλια του ως πρόεδρος. Πέρα από τις ικανότητες του ή όχι αναρωτιέμαι:
Επί 15 χρόνια μέσα στην παράταξη του Συνασπισμού αρχικά και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ δεν βρέθηκε ούτε ένα στέλεχος, ούτε ένας παράγοντας, που να διεκδικήσει αυτή τη θέση ή που να διεκδικήσει να φθάσει κοντά σε αυτή;
Γιατί τα 15 χρόνια δεν είναι λίγα. Και το γεγονός πως, τα μέλη και μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, έπειτα από 15 χρόνια, που περιείχαν πολιτικά τα πάντα, καλούνται να ψηφίσουν Αλέξη, Αλέξη ή Αλέξη, δείχνει πως το κόμμα αφενός δεν δημιουργεί νέα στελέχη κι αφετέρου δεν εξελίσσεται ή δεν ενδιαφέρεται για την κομματική και πολιτική του εξέλιξη, αφού μπορεί να βολευτεί σε όποιο «ώριμο φρούτο» πέσει στα πόδια του.
Κάτι τέτοιο όμως δεν το χρειάζεται η κοινωνία. Ούτε και η χώρα. Χρειάζεται κόμματα που να εξελίσσονται, που να δημιουργούν και να προσφέρουν. Κόμματα, που μετά από 15 χρόνια «Αλεξικής πορείας» επιλέγουν ξανά και ξανά να «επιστρέφουν το λογαριασμό» επιθετικά, αντί να αναζητήσουν λύσεις για το πώς θα «πληρωθούν οι λογαριασμοί» ή πώς θα «μειωθούν οι λογαριασμοί» είναι κόμματα που παρωδικά θα διατηρούν κάποια ποσοστά, αλλά μοιραία θα καταλήξουν αυτοδιαλυόμενα.
Ας ελπίσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κάθε ΣΥΡΙΖΑ, θα βρουν τα ουσιαστικά αντιπολιτευτικά «πατήματα» τους εγκαίρως. Διότι κάθε τι διαφορετικό γίνεται αντιληπτό ως μια εισοδηματική προσέγγιση αξιοποίησης μιας πλειάδας πολιτικών και κομματικών ευκαιριών.
