Σήμερα αν μιλήσει κανείς για το ρόλο της οικογένειας στην αντιμετώπιση της κοινωνικής κατάπτωσης, θα χαρακτηριστεί τουλάχιστον ακροδεξιός, φασίστας και νοσταλγός κάποιων μαύρων εποχών…
Πριν από πολύ καιρό αποφάσισα να προσφέρω μια συνδρομή του καναλιού Disney+ στα ανίψια και τη βαφτιστήρα μου.
Φανταζόμουν λοιπόν πως η επιλογή μου θα ήταν «παιδευτική» και με δεδομένο ότι θα είχε την υπογραφή μιας κλασικής και μεγάλης εταιρίας, θα έδινε επιλογές που θα βοηθούσαν στην εξωσχολική μάθηση των παιδιών.
Σήμερα διάβασα τυχαία για τις περιπτώσεις των ανήλικων παιδιών στο Ηράκλειο, που όχι μόνο κάνουν υπομονή εβδομάδες για να αγοράσουν κοκαΐνη, αλλά αφού εθιστούν δεν βρίσκουν κάτι ιδιαίτερα μεμπτό στο να γίνουν διακινητές για να εξασφαλίσουν επιπλέον δόσεις.
Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, συνέδεσα τις δύο ιστορίες. Πώς; Εξηγούμαι: Πριν από καιρό, η βαφτιστήρα μου είχε έρθει να με ρωτήσει αν είχα δει την καινούρια ταινία με τον Μπαζ Λάιτγιαρ, (που δεν είχα δει). Με ενημέρωσε λοιπόν πως στην ταινία υπήρχε κάτι το παράδοξο που της έκανε εντύπωση, αφού ο αγαπημένος αστροναύτης έχει γυναίκα διοικητή, η οποία είναι λεσβία κι έχει γυναίκα σύντροφο.
Δεν μπαίνω στη λογική της αποδοχής ή όχι της διαφορετικότητας, ούτε στο γιατί μια εταιρία που απευθύνεται σε παιδιά επιλέγει να ενισχύσει αυτού του είδους τις σχέσεις.
Μπαίνω όμως στη λογική του να σκεφτώ διάσημες σειρές και διάσημες ταινίες σε συνδρομητικές πλατφόρμες που παρακολουθούν καθημερινά ανήλικοι. Περίοπτη θέση σε όλες αυτές έχει η χρήση και διακίνηση ναρκωτικών ουσιών, η παρουσίαση της φυλάκισης σαν πράξη ηρωισμού και η περιγραφή της διακίνησης σαν μια πράξη εύκολου πλουτισμού που οδηγεί σε μια υπέροχη ζωή.
Αυτές όμως είναι οι προσλαμβάνουσες των ανήλικων παιδιών. Κι αυτή είναι η καθημερινότητα τους, που υπάρχει μέσα στην τραπ, μέσα στα κοινωνικά δίκτυα, μέσα στις συνδρομητικές πλατφόρμες και μέσα στο σπίτι τους εν τέλει.
Όχι πως δεν υπήρχαν πειρασμοί στο παρελθόν. Πάντα υπήρχαν. Με άλλο προσωπείο ίσως. Αλλά υπήρχε στοιχειωδώς και μια οικογένεια πίσω απ’ όλο αυτό. Που συνήθως «τραβούσε χαλινάρια» και λειτουργούσε ανασταλτικά στον κατήφορο.
Σήμερα όμως, αν μιλήσει κανείς για το ρόλο της οικογένειας στην αντιμετώπιση της κατάπτωσης, θα χαρακτηριστεί τουλάχιστον ακροδεξιός, φασίστας και νοσταλγός κάποιων μαύρων εποχών.
Ασφαλώς για όλους αυτούς τους κατ’ επίφαση «προοδευτικούς» οι «άσπρες» εποχές με 13χρονους διακινητές κόκας μέσα στα σχολεία, είναι καλύτερες γιατί δίνουν το δικαίωμα στη νέα γενιά στην … αυτενέργεια.
Αυτές και άλλες τέτοιες π@@ρ@ες ακούμε καθημερινά και φθάνουμε εδώ που φθάνουμε, από ντροπή μην και μας πει κανείς ακροδεξιούς.
