Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης με χαλαρό στυλ και λίγο ανέμελα μαλλιά από τον αέρα, να τα «έδωσε όλα», όμως αυτά τα «όλα» μάλλον δεν ήταν ικανά για να πείσουν…
Αν στη θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο πόντιουμ του 2ου προσυνεδρίου στο Ηράκλειο, βρίσκονταν ο Κώστας Καραμανλής ή έστω ο Αντώνης Σαμαράς, το πρώτο και μοναδικό θέμα σε όλα τα μέσα ενημέρωσης θα ήταν πως «ο πρωθυπουργός από την Κρήτη απέδειξε πως όσα λέει, τα κάνει».
Αυτό όμως, ήταν το μόνο πράγμα που δεν συνέβη στην ομιλία του πρωθυπουργού στο Ηράκλειο. Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης με χαλαρό στυλ και λίγο ανέμελα μαλλιά από τον αέρα, να τα «έδωσε όλα», όμως αυτά τα «όλα» μάλλον δεν ήταν ικανά για να πείσουν. Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στο έργο που γίνεται, στα κοστολογημένα εκατομμύρια, στην αντιστοιχία προεκλογικών δεσμεύσεων και πράξεων, στα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ως πρωθυπουργός από την αρχή της θητείας του, όπως επίσης κι ότι αν δεν δώσει λεφτά η Ευρώπη για την ενεργειακή κρίση, θα τα δώσει ο ίδιος.
Για κάποιο λόγο πάντως, δεν έπεισε. Και δεν έπεισε ένα ακροατήριο «δικό του» γιατί σε «νεοδημοκράτισσες και νεοδημοκράτες» αναφέρθηκε, παραλείποντας λίγο άκομψα μάλλον, να καλωσορίσει τους δημάρχους που έδωσαν το παρών. Οι περισσότεροι έξω από το Λίντο έτρωγαν μπισκότα ή επίναν καφέ στη λιακάδα κι όσοι ήταν μέσα (πολύ μεγάλος αριθμός κομματικών στελεχών ήταν από Αθήνα), δεν έβλεπαν την ώρα να ολοκληρωθεί η διαδικασία και να πάνε για καλαμαράκια ή για καφέ.
Άλλωστε, είναι γνωστό σε όλους, πως το lobbing σε καμία περίπτωση δεν είναι «Λίντοing», αφού όλα όσα προσδοκούσαν οι παραβρισκόμενοι να «πάρουν» από τον προσυνεδριακό διάλογο, είτε τα είχαν πάρει στα δείπνα πριν την ομιλία του πρωθυπουργού ή τα πήραν στα τραπέζια που έγιναν μετά. Κι ήταν πολλά τα τραπέζια.
Στο μεταξύ, έξω από το Λίντο, παλιοί κομματικοί με αυστηρή κρίση, μετρούσαν απουσίες. Οι οποίες ήταν επίσης πολλές. Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν εκεί. Το πρόβλημα ήταν αλλού. Το πρόβλημα εντοπίζονταν στο γεγονός πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσίαζε έναν 100% επιτυχημένο απολογισμό κατά την άποψη του, που είχε πολλή μικρή απήχηση στο δικό του κοινό. Παρουσιάζε ένα έργο που θεωρούσε αντικειμενικά καλύτερο από κάθε προκατούχου του, εντός κι εκτός Νέας Δημοκρατίας, με μετρήσιμα μάλιστα κριτήρια κατά την άποψη του, αλλά όλη αυτή η παρουσίαση δεν μπορούσε να συγκινήσει.
Κι αυτό συνέβη πιθανόν επειδή οι εποχές της ΔΑΠ, των συνεδρίων που είχαν το δικό τους παλμό, τα σοβαρά πρακτικά και την αναμονή δύο ωρών για να περάσεις την πόρτα, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οι εποχές επίσης που η Νεολαία ήταν “πρώτη γραμμή” στα αριστερά και δεξιά κάθε ομιλίας πρωθυπουργού και ταρακουνούσε τους συνέδρους με τα «και α και ου και α και ου, και ου και ου και ΔΑΠ Νου Δυο Φου Κου» δεν υπάρχουν πια, αφού οι Νεολαίοι έγιναν πρόεδροι, δήμαρχοι, βουλευτές κι υπουργοί κι οι νέοι “νεολαίοι” γουστάρουν απλά διακοπές στη Μύκονο και να μην τους “ζαλίζεις πολύ, πολύ τον έρωτα” αφού είναι ούτως ή άλλως, χαμένη γενιά.
Αυτό που «δίνουμε» βέβαια στον πρωθυπουργό, είναι πως σε οργάνωση επικοινωνίας το συνέδριο ήταν άριστο. Σε οργάνωση εισόδου, όπου οι περισσότεροι αν όχι όλοι, μπήκαν χωρίς να ελεγχθούν τα πιστοποιητικά τους, αλλά ελέγχθηκαν τα … σουγιαδάκια τους, τα οποία και κρατήθηκαν, ας πούμε μέτρια, για να μην είμαστε κακοί.
Σε επίπεδο ουσίας όμως, το «σχεδόν τίποτα» μπορεί να είναι βαρύ, αλλά δυστυχώς αποτυπώνει την κατάσταση.
Αν συγκριθεί μάλιστα αυτή η διαδικασία με αντίστοιχες ομιλίες σε προσυνέδρια πρώην πρωθυπουργών της Νέας Δημοκρατίας, που απείχαν έτη φωτός.
Ίσως έχει χαθεί πια το ενδιαφέρον. Ίσως έχει χαμηλώσει τόσο πολύ ο πήχης στην πολιτική. Το θέμα είναι πως ο ίδιος ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του θα πρέπει να το δουν πολύ σοβαρά.
