Σήμερα, δολοφονίες, θάνατοι, παιδοκτονίες, δυστυχήματα, «γυναικοκτονίες» βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Το παράδοξο είναι πως τα τελευταία χρόνια, οι ζωές αφαιρούνται χωρίς κάποιον προφανή λόγο. Ζούμε πλέον σε μια κοινωνία σε διαρκή ολίσθηση…
Ίσως παλαιότερα οι ειδήσεις δεν ήταν τόσο πολλές. Ίσως και η κοινωνία ήταν τόσο διαφορετική. Για την ακρίβεια, σίγουρα ήταν πιο «αργή» με την θετική έννοια του όρου, λιγότερο ηλεκτρονική και πολύ λιγότερο βίαιη.
Όχι πως δεν υπήρχαν δολοφονίες. Υπήρχαν. Όπως υπήρχαν σκοτωμοί και διαπληκτισμοί. Αλλά τουλάχιστον (με την υπερβολή της χρήσης) ήταν περιορισμένοι αρκετά και συνήθως (με την υπερβολή της χρήσης επίσης) υπήρχε ένα υπόβαθρο και κίνητρα πίσω από αυτές.
Σήμερα, δολοφονίες, θάνατοι, παιδοκτονίες, δυστυχήματα, «γυναικοκτονίες» (με την κατάχρηση του όρου κοινωνικά) βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Στην ημερήσια διάταξη για έναν παράδοξο πιθανά, αλλά δικαιολογημένο επαρκώς, βρίσκονται και οι … δολοφονίες ζώων. Που και στο παρελθόν συνέβαιναν, απλά δεν έδινε σημασία κανείς ή σχεδόν κανείς.
Το παράδοξο στην υπόθεση είναι πως συνήθως τα τελευταία χρόνια, οι ζωές αφαιρούνται χωρίς κάποιον προφανή λόγο.
Ασφαλώς υπάρχουν προβλήματα. Ασφαλώς υπάρχουν δυσκολίες. Αλλά σίγουρα τα κίνητρα δεν έχουν την ισχύ που είχαν στο παρελθόν, όχι για να αιτιολογήσουν μια δολοφονία (πώς να αιτιολογήσεις την αφαίρεση μιας ζωής άλλωστε;), αλλά για να δικαιολογήσουν (;) πιθανά, την ακρότητα του θύτη.
Έτσι σήμερα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η ανθρώπινη ζωή, δεν έχει σχεδόν καμία αξία. Για κανέναν. Ίσως μόνο για κάποιους ελάχιστους.
Το οποίο δυστυχώς δεν είναι συμπέρασμα θεωρητικό, αλλά καθημερινή διαπίστωση μιας κοινωνίας σε διαρκή ολίσθηση που δεν γνωρίζει το τέλος του κατήφορου, αν και ενδιαφέρεται να φθάσει το ταχύτερο δυνατόν σε αυτό.
