Μια μόνο σκέψη, αφελής και επιπόλαιη, που αρχικά πέρασε φευγαλέα αλλά μετά όλο και τριγύριζε επίμονη στον δρόμο της επιστροφής από την Παλαιόχωρα…
Μια σκέψη τόση δα για το πώς μπορεί να ήταν αλλιώς τα πράγματα και πως μπορεί να μην είχες αισθανθεί τόση ντροπή για τον τρόπο που φιλοξενείς αυτούς τους ξένους.
Να μην ήταν λέει το σαπιοκάραβο με τα ναυάγια των απεγνωσμένων έξω από το λιμάνι της Παλαιόχωρας. Να ήταν, τάχα μου ένα κρουαζιερόπλοιο πολυτελές, με επιβάτες καθώς πρέπει και ικανούς να καταβάλουν το πρέπον αντίτιμο.
Να ήταν αυτοί που έπαθαν μηχανική βλάβη, που έχασαν το πηδάλιο και παρασύρθηκαν από τα κύματα και τώρα χρειάζονταν τη συνδρομή και την ανθρωπιά μας.
- Θα βρίσκονταν τότε ξενοδοχεία ή άλλοι χώροι στην Παλαιόχωρα;
- Θα έφταναν τότε πιο γρήγορα τα λεωφορεία για να τους παραλάβουν;
- Θα τους φιλοξενούσαμε στο φέρι μποτ να βρέχονται όλη νύχτα;
- Θα ήταν πρόβλημα ότι «έχει κλείσει η σεζόν και δεν λειτουργεί τώρα τίποτα;»
Φευγαλέα ήταν η σκέψη και φευγαλέα θα μείνει…
