Θα ήθελα πολύ να δουν την ταινία για την πραγματική ιστορία των αδερφών Αντετοκούνμπο οι πολιτικοί και όσοι προαλείφονται για πολιτικές θέσεις και να μας πουν τη γνώμη τους…
Όταν η ένδειξη της ταινίας «Άνοδος» για την πραγματική ιστορία των αδερφών Αντετοκούνμπο, μετατράπηκε από «αναμένεται» σε «διαθέσιμο», μπήκα αρκετά στον πειρασμό αν έπρεπε ή όχι να τη δω. Όχι γιατί θεωρούσα πως δεν θα είχε γίνει καλή δουλειά, απλά γιατί δεν είχα τόσο ζωηρό ενδιαφέρον να δω μέσα από το πρίσμα κάποιων μεγάλων αμερικανικών στούντιο, όπως της Disney, μια δραματική αφήγηση γεγονότων και καταστάσεων που είχα βιώσει στην πορεία της ζωής μου ειδησεογραφικά.
Αποφάσισα όμως τελικά να το δω, σε μια λογική χαλαρής θέασης χωρίς πολλές απαιτήσεις. Τελικά, ούτε χαλαρή ήταν η θέαση, ούτε και οι προσδοκίες μου επιβεβαιώθηκαν. Όχι γιατί η ταινία δεν ήταν καλή. Ίσα – ίσα. Αλλά γιατί ήταν περισσότερο «διδακτική» απ’ όσο περίμενα.
Ασφαλώς και η ιστορία, μέσα από το πρίσμα των αδερφών Αντετοκούνμπο και της Disney έχει έντονα στοιχεία δραματοποίησης. Λογικό. Είναι προϊόν μυθοπλασίας βασισμένο σε πραγματική ιστορία και όχι βιογραφία.
Πέραν αυτού όμως … τι μαθαίνουμε από την ιστορία έστω και με τις δραματοποιημένες τις τροποποιήσεις;
- Μαθαίνουμε λοιπόν, πως οι Έλληνες είναι ένας γενικά φιλόξενος λαός που αγαπάει και δέχεται τους μετανάστες, εκτός από κάποιους φασίστες ακροδεξιούς που γενικά δεν τους δέχονται.
- Μαθαίνουμε επίσης πως εκτός από τους φασίστες, τους μετανάστες τους κυνηγούν ανελέητα ελληνική κυβέρνηση κι Ελληνική Αστυνομία, η οποία μάλιστα, αν τους βρει, τους σαπίζει στο ξύλο, αλλά αν δεν τους βρει όλα είναι καλά.
- Συμπληρωματικά μαθαίνουμε πως οι ελληνικές υπηρεσίες είναι τόσο ανίκανες που μπορεί να περάσουν και 19 ολόκληρα χρόνια χωρίς να βρεις καμία απολύτως άκρη. Αλλά… αλλά είμαστε καλύτεροι από την Τουρκία σίγουρα.
- Προσθετικά επίσης, μαθαίνουμε πως οι πόρτες για τους μετανάστες ανοίγουν πολύ δύσκολα γενικά στην Ευρώπη και πάρα πολύ εύκολα στην Αμερική.
Κι αν έχεις έστω και λίγο ταλέντο, είναι αρκετό για να γίνεις δεκτός στις Ηνωμένες Πολιτείες και να αποθεωθείς. Για να φθάσεις όμως μέχρι εκεί, πρέπει πρώτα να καταφέρεις να ξεφύγεις από τα λαμόγια του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού, που είναι πολλά κι εκτός από την πάρτη τους δεν κοιτούν τίποτε άλλο.
Παρ’ όλα αυτά, οι μετανάστες εξακολουθούν να αγαπούν την Ελλάδα και να θεωρούν εαυτούς Έλληνες, ανεξάρτητα από το αν η χώρα αυτούς τους ανθρώπους για όλη τους τη ζωή λάτρευε να τους μισεί. Πολύ όμορφα συμπεράσματα έχω να πω.
Θα ήθελα πολύ να τη δουν οι πολιτικοί και όσοι προαλείφονται για πολιτικές θέσεις και να μας πουν τη γνώμη τους.
