Στις ημέρες μας, την εποχή των εικόνων, επειδή γενικά έχουν χαθεί οι αξίες και ο σεβασμός στο οτιδήποτε, θα συμφωνήσω με το «τα ράσα κάνουν τον παπά»…
Όταν βρέθηκα για πρώτη φορά μέσα στην αίθουσα 209 για σπουδές, θυμάμαι πως το πρώτο πράγμα που μας είπαν ότι θα έπρεπε να ξέρουμε ως δημοσιογράφοι είναι πως τα «ράσα κάνουν τον παπά». Το δεύτερο ήταν πως σε καμία περίπτωση «μια εικόνα δεν μπορεί να ισούται με χίλιες λέξεις» διότι αν ίσχυε αυτό θα μπορούσε μόνη της να «διηγηθεί» κι ένα ολόκληρο παραμύθι.
Ας μείνουμε όμως στα ρούχα. Τα ράσα κάνουν τον παπά ή όχι; Ασφαλώς και όχι.
Ασφαλώς δεν μπορούν να συνδεθούν δεξιότητες, ικανότητες και εργασία με τα ρούχα που φορά ο καθένας. Άλλωστε… στη δική μας δουλειά για παράδειγμα, από απόσταση γράφουμε με βερμούδα, ενώ σε συνεντεύξεις Τύπου πηγαίνουμε συνήθως πιο κόσμια ντυμένοι.
Αλλάζουμε ως άνθρωποι;
Όμως αυτό είναι το ένα σκέλος. Γιατί το δεύτερο σκέλος έχει να κάνει με την αξία των συμβολισμών και με τις συνθήκες που δημιουργούνται.
Αν για παράδειγμα ένας καθηγητής εμφανίζονταν στους μαθητές του με σχισμένο τζιν και φανελάκι θα ήταν λιγότερο ικανός από το αν εμφανίζονταν με υφασμάτινο παντελόνι και πουκάμισο. Όχι βέβαια!
Αλλά στις ημέρες μας, την εποχή των εικόνων, ο καθηγητής της πρώτης περίπτωσης θα ενέπνεε σαφέστατα μικρότερο σεβασμό από αυτόν της δεύτερης περίπτωσης.
Επίσης, υπάρχουν και τα θέματα σεβασμού. Δεν φοράω το κοστούμι και τη γραβάτα μου για παράδειγμα πηγαίνοντας σε έναν γάμο, για να αισθάνομαι καλά, αφού έτσι κι αλλιώς δεν αισθάνομαι. Το φοράω για να τιμήσω τον άνθρωπο που με προσκάλεσε.
Δεν φοράω το κοστούμι μου ή περιποιημένα ρούχα για να μπω στο Ευρωκοινοβούλιο γιατί υπάρχει συγκεκριμένος ενδυματολογικός κώδικας. Το κάνω για να τιμήσω το θεσμό.
Κι επειδή γενικά έχουν χαθεί στις ημέρες μας οι αξίες και ο σεβασμός στο οτιδήποτε, θα συμφωνήσω με το «τα ράσα κάνουν τον παπά», όπως επίσης θα συμφωνήσω με το ότι υπάρχουν συγκεκριμένα όρια ως προς τις επιλογές του καθένα που καλό θα ήταν να μην ξεπερνιούνται.
