Με αυτή την ατάκα που διάβασα κάπου στον χαμό των social media με αφορμή τον θάνατο του δεκαεξάχρονου Κωσταντίνου Φραγκούλη, με αυτή θα ξεκινήσω.
Ένας ακόμη θάνατος που ήρθε μετά από “εκπυρσοκρότηση” όπλου αστυνομικού, μετά από μια ακόμα “ανωμαλία του εδάφους”, μετά από έναν ακόμη κίνδυνο για τη ζωή των οργάνων της τάξης.
Στο ίδιο έργο θεατές. Σαν συνέχεια τηλεοπτικής σειράς με πρωταγωνιστές κάποιους αστυνομικούς, που νομίζουν πως παίζουν σε ταινία του Netflix και κάθε σεζόν τρώνε κι από έναν “κακό”.
Την Σταματίνα Κανελλοπούλου και τον Ιάκωβο Κουμή της πρώτη σεζόν που διαδραματίζεται εκεί το 1980, τον Καλτεζά το 1985, τον Ηρακλή Μαραγκάκη το 2003, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο το 2008, τον Βασίλη Μάγγο το 2020, τον Νίκο Σαμπάνη το 2021, τον Κώστα Φραγκούλη το 2022.
Δε βρίσκω λόγια να γράψω τη θλίψη μου, οπότε θα ψάξω να βρω λόγια να ψάξω το γιατί;
Όχι το γιατί “εκπυρσοκροτούν” τα όπλα των αστυνομικών ή γιατί πάντα ενώ πυροβολούν στα λάστιχα οι σφαίρες καταλήγουν στα κεφάλια των θυμάτων, αλλά θα ψάξω να βρω τον λόγο που κάποιοι δίνουν άλλοθι σε ενέργειες όπως οι παραπάνω, με την ασπίδα του ανυπεράσπιστου και φιλήσυχου πολίτη ενός “δημοκρατικού” κράτους.
Τι “καλά του κάνανε”, τι “ναι αλλά δεν λέτε τίποτα για τον Ρομά που πυροβόλησε τον διοικητή των ΟΠΚΕ στην Αθήνα”, τι “τελικά ποια αστυνομία θέλετε” και άλλα τέτοια όμορφα, είναι μερικά από τα σχόλια που διάβασα στα social media και δε πίστευα στα μάτια μου.
Άνθρωποι φοβικοί, ναι-μεν αλλάδες, άνθρωποι “τίμιοι”, ξέρετε αυτοί που δε τους νοιάζει ότι η Καϊλή τσεπώνει 900.000 ευρώ, αλλά τους νοιάζει ο Ρομά που φεσώνει τα 20…
Μα σε ένα δημοκρατικό κράτος, ανυπεράσπιστε νοικοκυραίε και δημοκρατικέ πολίτη οι παραβάτες πρέπει να συλλαμβάνονται, να δικάζονται και αν κρίνονται ένοχοι να τιμωρούνται!
Όχι να πυροβολούνται, παίρνοντας το νόμο στα χέρια του οποίος γουστάρει επειδή φοράει στολή (η και όχι), με ασπίδα τη προστασία του κράτους. Ο Ρομά από θύτης έγινε θύμα. Συγνώμη αλλά είτε σου αρέσει είτε όχι, έτσι είναι!
Δουλειά της αστυνομίας είναι να προχωρήσει σε καταδίωξη, αν χρήζει ανάγκη καταδίωξης και κατόπιν προσαγωγή ή σύλληψη, ΑΝ καταφέρει να πιάσει τον παραβάτη. Αν όχι, δεν δικαιοδοτεί ούτε δικαιολογεί καμία χρήση όπλου, πόσο μάλιστα αν δεν κινδυνεύει ανθρώπινη ζωή.
Που όπως αποδείχθηκε ούτε στην περίπτωση του Ηρακλή Μαραγκάκη, ούτε στην περίπτωση Γρηγορόπουλου, ούτε στη περίπτωση Σαμπάνη, ούτε στη περίπτωση του δεκαεξάχρονου Φραγκούλη από όσο φαίνεται συνέβη, (βρέθηκε και η δεύτερη σφαίρα σε ευθεία βολή καρφωμένη σε πόρτα ξενοδοχείου).
Συγκεκριμένα στις 20 Δεκεμβρίου του 2021, μετά τα γεγονότα του Οκτώβρη του 2021 στο Πέραμα και τον θάνατο του Νίκου Σαμπάνη, είχε εκδοθεί εγκύκλιος όπου περιελάμβανε επικαιροποιημένα στοιχεία σε περίπτωση καταδίωξης και είχε μοιραστεί σε όλα τα αστυνομικά τμήματα.
Στην εν λόγω εγκύκλιο αναφέρεται ρητά: “παύση της καταδίωξης όταν αυτή καθίσταται λίαν επικίνδυνη για τη σωματική ακεραιότητα και ζωή των συμμετεχόντων”, ενώ προηγούμενα γράφει χαρακτηριστικά “Να θυμάσαι πάντα ότι κατά την καταδίωξη ΔΕΝ επιτρέπονται πυροβολισμοί για ακινητοποίηση του οχήματος (πχ στα λάστιχα ή στον αέρα για εκφοβισμό) και επικίνδυνοι χειρισμοί και ελιγμοί για την εκτροπή του οχήματος (εμβολισμός του, «κλείσιμο» εν κινήσει κλπ)”.
Ο πόνος πλέον είναι βουβός.
Τα δάκρυα στερέψαν
Κρατάω μόνο τη φράση του Βασίλειου Μάγγου, όπου συνιστά τρόπο σκέψης και ζωής ενός ελεύθερου ανθρώπου.
“Κι ας μην νικήσουμε ποτέ. Θα πολεμάμε πάντα”
