Η επίσκεψη μου στα εγκαίνια του ναού, όπως αλλιώς θα ακούτε συχνά πυκνά να αναφέρεται η OPAP Arena – Αγιά Σοφιά, κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Ήταν μια στιγμή, που όπως χιλιάδες ΑΕΚτζήδες, έτσι κι εγώ την περίμενα 19 χρόνια!!!
19 χρόνια ξεσπιτωμένη η πιο προσφυγική ομάδα της Ελλάδας. Λες και το χει η μοίρα της.
Ο λόγος που γράφω αυτό το άρθρο όμως είναι γιατί με αφορμή αυτά τα εγκαίνια, ένιωσα ότι ευτυχώς δεν έχει χαθεί ο ρομαντισμός ακόμα, για αρκετούς ανθρώπους αναφορικά με το ποδόσφαιρο.
Είδα παππούδες που περήφανα κράταγαν απ το χέρι τα εγγόνια τους, να τους διηγούνται τι είναι αυτό που πρεσβεύει πραγματικά η ομάδα τους και αυτό το γήπεδο. Να τους εξιστορούν στιγμές που είχαν ζήσει οι ίδιοι στο πρώην Στάδιο Νίκος Γκούμας και που θα ζήσουν κι αυτοί στο νυν «Αγιά Σοφιά».
Είδα ρομαντικούς να λένε ότι ξαναπήραμε πίσω τις Κυριακές μας. Ότι θα παίζει η ομάδα μας στα ίσα τα εντός έδρας παιχνίδια της.
Είδα τεράστιες μορφές του Ελληνικού αθλητισμού, όπως ο Κώστας Νεστορίδης, να δακρύζουν από συγκίνηση στο άκουσμα του ονόματος τους απ τα μεγάφωνα.
Ήταν ένα πέρα για πέρα αληθινό συγκινησιακό κλίμα.
Είδα τον μεγαλομέτοχο της ΑΕΚ, τον Δημήτρη Μελισσανίδη, πραγματικά συγκινημένο να κλαίει και πριν ξεκινήσετε όλα τα κλισέ ότι είναι επιχειρηματίας και θέλει να βγάλει χρήματα και δε ξέρω τι άλλο, δε παύει να είναι όμως και ΑΕΚτζης.
- Δε παύει να είναι αυτός που οραματίστηκε όλο αυτό το πρότζεκτ.
- Δε παύει να είναι αυτός που βρήκε εκατοντάδες εμπόδια μπροστά του (πολλά ακόμα και παράλογα που εξυπηρετούσαν συγκεκριμένους σκοπούς) με απώτερο σκοπό να καθυστερήσει το έργο.
- Δε παύει να είναι αυτός που πίστεψε σε όλο αυτό το εγχείρημα.
Πως να το κάνουμε ρε παιδί μου και οι πρόεδροι των ομάδων από μικρά παιδιά υποστήριζαν (και μάλιστα φανατικά κάποιοι), κάποιες ομάδες. Ο Μαρινάκης αν δε γούσταρε τον Ολυμπιακό πραγματικά, δε θα αναλάμβανε τη διοίκησή του. Θα έπαιρνε εξ αρχής κάποια Νοτιχαμ Φόρεστ να ασχολείται.
Είδα τρομερά show και χορευτικά με κύριο θέμα την προσφυγιά, την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, το Αϊβαλί, τον Πόντο και ότι άλλο πρεσβεύει αυτός ο σύλλογος. Είδα όλους τους λόγους που μπορεί κάποιος να υποστηρίζει την ΑΕΚ, μέσα σε δυόμιση ώρες. Είδα γιατί η ιστορία της ΑΕΚ δεν περιορίζεται σε ποδοσφαιρικά τρόπαια, αλλά είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Πέραν όμως όλων αυτών είδα μια τεράστια ευκαιρία. Τεράστια ευκαιρία για το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα.
Το ποδόσφαιρο, είτε σε κάποιους αρέσει είτε όχι, είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας μας. Αυτό είναι δεδομένο. Χρόνια τώρα παράγοντες το μολύνουν κάθε στιγμή εξυπηρετώντας είτε δικά τους προσωπικά, είτε πολιτικά συμφέροντα. Πράγματα που δεν έχουν ουδεμία σχέση δηλαδή με τον αθλητισμό.
Λένε ότι για να χτίσεις ένα στιβαρό οικοδόμημα πρέπει να του βάλεις γερά θεμέλια.
- Η πρώτη ευκαιρία, για λόγους που δεν θα αναπτύξω αυτή τη στιγμή σε αυτό το άρθρο, χάθηκε μετά την κατάκτηση του Euro το 2004.
- Η δεύτερη είναι τώρα με το χτίσιμο της Αγιάς Σοφιάς. Ναι είναι τόσο σημαντικό έργο.
Ο αθλητισμός με τον πολιτισμό θα έπρεπε πάντα να ήταν δρόμοι παράλληλοι και έτσι πρέπει να γίνει.
Όσο και αν ξενίζει κάποιους, όπως ακριβώς δίνονται χρήματα για κάποια δημόσια έργα, ας δίνονται και κονδύλια (όχι για τις ΠΑΕ – ομάδες – εταιρείες, αλλά για όλους αυτούς τους καθημερινούς λαϊκούς ανθρώπους που περιέγραψα πριν) σε όλους τους συλλόγους να αποκτήσουν ένα σύγχρονο γήπεδο (τουλάχιστον θα είναι χρήματα που θα πιάσουν τόπο).
Χρήματα που δεσμευτικά θα μπορεί να επιστρέψουν στο ίδιο το κράτος με πολλούς και διάφορους τρόπους. Μέσω των εισιτηρίων; Μέσω εκδηλώσεων όπου θα μπορεί να τα εκμεταλλευτεί πολιτιστικά το ίδιο το κράτος; Ιδέες υπάρχουν. Ας μπούν ρήτρες στις ίδιες τις ΠΑΕ που θα επιχορηγούνται.
Η ΑΕΚ έκανε ένα εκπληκτικό μουσείο προσφυγικού ελληνισμού, επισκέψιμο καθημερινά μέσα στην OPAP Arena. Αναρωτιέμαι γιατί να μην είχε προβλεφθεί η εκμετάλλευση του κρατικά (έστω για κάποια χρόνια) ως αντάλλαγμα για την επιχορήγηση που έλαβε η ΠΑΕ από την περιφέρεια;
Ακούγονται αστεία όλα αυτά το αντιλαμβάνομαι.
Ευκαιρίες υπάρχουν, ας τις εκμεταλλευτούμε συλλογικά για να είναι όλοι χαρούμενοι.
Και εγώ που ήθελα το γήπεδο σαν τρελός και ο διπλανός μου που τσακώνομαι αυτή τη στιγμή ότι χτίστηκε με δικά του χρήματα.
