Άκου να δεις τώρα τι φαντάστηκα, κολλημένος στην κίνηση της ασφαλτόστρωσης του ΒΟΑΚ. Εκεί που για λίγο ξεχνιέσαι και οραματίζεσαι εναλλάσσοντας πρώτη με νεκρά και χειρόφρενο…
Να ήσουν σε μια χώρα που οι εργασίες αυτές γίνονται βράδυ, οι εργάτες να πιάνουν βάρδια στις 9-10 μ.μ. που έχουν αρχίσει όλοι να μαζεύονται, έχουν τελειώσει από τις υποχρεώσεις και την τρεχάλα της μέρας και η κίνηση στους δρόμους είναι εμφανώς λιγότερη.
Και να δουλεύουν, λέει, μέχρι το πρωί όταν θα αρχίσει και πάλι να βγαίνει έξω ο κόσμος για το μεροκάματο. Και φυσικά να πληρώνονται καλύτερα, ναι και με νυχτερινά και με όλα τα χρειαζούμενα. Και αν δεν θέλει ο εργολάβος να το κάνει, να είναι όρος της σύμβασης ή και της προκήρυξης ακόμα ότι για να κάνουμε το έργο δεν θα ταλαιπωρήσουμε επί εβδομάδες τους πολίτες.
Και ας κόστιζε και πιο ακριβά, θα ήμασταν διατεθειμένοι να το πληρώσουμε από το δημόσιο ταμείο. Να πληρωθούν οι άνθρωποι όπως πρέπει και να τελειώσει και γρηγορότερα η δουλειά.
Δεν είναι επιστημονική φαντασία ρε γαμώτο. Δεν ανακάλυψαν αλλού τον τροχό όταν άρχισαν να κάνουν τα έργα οδοποιίας νύχτα. Ακόμα και αν τον ανακάλυψαν αλλού, ας τους αντιγράψουμε και μια φορά στα καλά…
Μετά ξύπνησα. (Κόρναρε και ο από πίσω).
Ξανά πρώτη, ξανά μερικά μέτρα, ξανά φρένο, ξανά νεκρή και χειρόφρενο. Ξανά όνειρο…
