Οι πολυεθνικές πουλάνε τα ίδια προϊόντα στην Ελλάδα ακριβότερα από ό,τι στο εξωτερικό και οι ελληνικές πουλάνε πιο ακριβά στην Ελλάδα από ό,τι στην Ευρώπη!!!
Αν και ο γενικός δείκτης τιμών καταναλωτή έχει πέσει στο 1.8% για τον μήνα Ιούνιο, ο πληθωρισμός στα τρόφιμα βρίσκεται για τον ίδιο μήνα στο 12.2% με τις επιχειρήσεις τροφίμων να συνεχίζουν να συναγωνίζονται ποια θα ανεβάσει περισσότερο τις τιμές. Και κάπως έτσι συνεχίζει ο εφιάλτης της ακρίβειας να προκαλεί τρόμο σε όσους πλησιάζουν τα ράφια των supermarket.
Και μπορεί ο ρυθμός ανόδου των τιμών να μην είναι ίδιος με τις εφιαλτικές ανατιμήσεις που ζήσαμε απότομα το 2022, ωστόσο και αυτό που ζούμε και βλέπουμε καθημερινά στα ράφια και το 2023 δεν το λες και… “αποκλιμάκωση” όπως επιμένουν να το αποκαλούν οι αρμόδια ανευθυνό-υπεύθυνοι πολιτικοί και τα παπαγαλάκια τους στα φιλικά τους ΜΜΕ.
Η ακρίβεια ήρθε, δήθεν ως εισαγόμενη, για να μείνει και η ασύστολη αισχροκέρδεια είναι πλέον η νέα… “κανονικότητα” που βιώνουμε καθημερινά και όχι μόνο βέβαια στα supermarket, αλλά και αλλού καθώς το ένα παρασέρνει το άλλο…
Και βέβαια όλο αυτό έχει και όνομα στην διεθνή ορολογία… greedflation λέγεται και μάλιστα αυτός ο όρος χρησιμοποιείται πλέον ανοικτά από τραπεζίτες και οικονομολόγους για να περιγράψουν την πρακτική οι επιχειρήσεις να αυξάνουν τα κέρδη τους παρά την πίεση που δέχονται οι καταναλωτές και η οικονομία.
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί το γεγονός ότι ενώ φέτος έχουμε πρώτες ύλες που έχουν υποχωρήσει ακόμα και κοντά στο 40% σε σχέση με πέρυσι, μειωμένες τιμές στα καύσιμα κατά 20%, χαμηλότερη τιμή κιλοβατώρας κατά 50-70%, μειωμένες τιμές συσκευασίας κατά 20%, έχουμε τα βασικά αγαθά να τρέχουν με με ρυθμό αύξησης τιμών κοντά στο 15% σε σχέση με πέρυσι; Και μάλιστα τρέχουν να ανακοινώσουν και τις ανατιμήσεις που σχεδιάζουν για το επόμενο δίμηνο στα supermarket, μη χάσουν. Και η κλασική δικαιολογία που ακούγεται από τις εταιρίες βέβαια είναι ότι διαθέτουν ακόμα στοκ που παράχθηκε με υψηλές τιμές. Καταλάβατε; Καταλάβαμε, αμέ…
Όταν η γάτα (οι έλεγχοι δηλαδή) λείπει από το χορό, τα ποντίκια (τα καρτέλ τροφίμων και όχι μόνο δηλαδή) γλεντάνε…
Υπάρχει όμως και άλλο ένα ρητό που λέει ότι “κανένας δεν είναι πιο αχάριστος από αυτόν που ευεργετήθηκε”, μια αρχαία παροιμιώδης έκφραση που δυστυχώς επιβεβαιώνεται θλιβερά καθημερινά σχεδόν.
Και εξηγούμαστε ευθείς αμέσως: οι καταναλωτές και το Ελληνικό Δημόσιο στήριξαν με κάθε τρόπο τις επιχειρήσεις στα τελευταία δύσκολα χρόνια, είτε με ενισχύσεις και εργαλεία στον καιρό των lockdowns, είτε στον καιρό της ενεργειακής κρίσης. Και αυτό επιβεβαιώνεται από τα λουκέτα που δεν μπήκαν εδώ σε αντίθεση με ότι έγινε σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες που υπήρξε κύμα μαζικών λουκέτων. Και επειδή τα νούμερα πάντα λένε την αλήθεια, η αλήθεια λοιπόν εδώ είναι ότι όχι μόνο δεν είδαμε λουκέτα, αλλά τώρα μετά τις κρίσεις βλέπουμε τους δημοσιευμένους ισολογισμούς των μεγάλων εταιριών και ζαλιζόμαστε πραγματικά από τον ρυθμό αύξησης των κερδών τους…
Μάλιστα τα κέρδη γράφουν νούμερα ρεκόρ αντίστοιχα με αυτά που σημειώνονται κατά την περίοδο της πενταετίας 2004-2008. Και τότε βέβαια οι αντίστοιχες εταιρίες ήταν διπλάσιες σε αριθμό σε σχέση με τώρα. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό νούμερο έρχεται από τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, σύμφωνα με τα οποία η Ελλάδα σήμερα παρουσιάζεται ως η έβδομη χώρα σε ό,τι αφορά την αύξηση του μεριδίου των κερδών από 34,4% στο 39,2% μεταξύ 2019-2022!
Και ποιος φταίει για όλη αυτή την ακρίβεια;
Η εύκολη απάντηση είναι τα ίδια τα supermarket. Ωστόσο, αν το ψάξεις λίγο καλύτερα διαπιστώνεις ότι ίσως και να μην είναι έτσι. Μιας και τα σουπερμάρκετ είναι αυτά που βρέθηκαν περισσότερο υπό τον ασφυκτικό έλεγχο μετά την επιβολή του πλαφόν στο περιθώριο κέρδους, καθώς και μετά το καλάθι του νοικοκυριού. Τα πρώτα πρόστιμα σε πολύ τραβηγμένες περιπτώσεις αλλά και η δημόσια έκθεση επίσης ήταν οι 2 βασικότεροι λόγοι που κράτησαν την κατάσταση στα supermarket κάπως ελεγχόμενη. Και έτσι σήμερα οι αλυσίδες σούπερ μάρκετ λειτουργούν με μεικτό περιθώριο κέρδους που κυμαίνεται από 23% έως 27%. Με το καθαρό τους κέρδος ωστόσο να περιορίζεται στο στο 0,5%-1% του κύκλου εργασιών λόγω των μεγάλων εξόδων που έχουν, με μεγαλύτερο αυτό της ενέργειας (ψυγεία, αποθήκες ψύχους κ.ο.κ.) και δεύτερο το μισθολογικό.
Οπότε;
Αρκεί να δούμε τιμές σε προϊόντα εδώ και σε χώρες του εξωτερικού για να λάβουμε την απάντηση μας. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ελληνική φέτα ιδιωτικής ετικέτας. Στη Βρετανία κοστίζει 1,69 λίρα/200 γραμμάρια έναντι 2,59 ευρώ στη χώρα μας. Άρα καταλήγουμε σε αυτό που γράψαμε στην αρχή ότι δηλαδή οι πολυεθνικές και οι βιομηχανίες τροφίμων, οι μεγάλοι παίκτες γενικά, πουλάνε τα ίδια προϊόντα στην Ελλάδα ακριβότερα από ό,τι στο εξωτερικό και οι ελληνικές πουλάνε πιο ακριβά στην Ελλάδα από ό,τι στην Ευρώπη!!!
Και τι θα γίνει;
Σε πρώτη φάση αυτό που ακούγεται από την νέα ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης είναι ότι υπάρχει η πρόθεση για να ζητηθούν από πολυεθνικές επιχειρήσεις να αιτιολογήσουν γιατί πουλάνε πιο ακριβά προϊόντα τους στην ελληνική αγορά σε σχέση με άλλες αγορές της Ευρώπης…
Όπως και να χει όμως για όλο αυτό υπάρχει και ένα ακόμα γνωστό ρητό που βρίσκει εφαρμογή… “όπου ακούς για πολλά… κεράσια, κράτα μικρό καλάθι”.
Ε, αυτό ακριβώς… πάμε με pass να… κουτσοβολευτούμε για λίγους μήνες ακόμα και μετά βλέπουμε… όπως και να χει… Άγιο είχαμε ή μπορεί και όχι…
