Εύχομαι κάποια στιγμή να μπορούμε να καταφέρουμε να δούμε μια κοινωνία ζωγραφισμένη όπως το έργο του Banksy…
Προτού ξεκινήσω να γράφω τις παρακάτω γραμμές θέλω να πω ότι πρώτος εγώ είμαι υποστηρικτής του “το τι είναι ο καθένας έχει να κάνει πρωτίστως με το εκάστοτε άτομο”.
Ναι είδα πρόσφατα υπερήφανα, αστυνομικούς να διακινδυνεύουν την ίδια τους τη ζωή τρέχοντας με τις μηχανές τους για να ανοίξουν δρόμο και να σώσουν τη ζωή ενός μωρού, είδα υπερήφανα αστυνομικούς να βγάζουν επίσημη ανακοίνωση κατά της αστυνομικής παρουσίας στα πανεπιστήμια.
Από εκεί και πέρα όμως δυστυχώς δε μιλάμε για τον κανόνα αλλά για την εξαίρεση.
Καθημερινά κατακλύζομαι από αρκετές εικόνες από ειρηνικές πορείες φοιτητών και απρόκλητες επιθέσεις αστυνομικών σε ΑΠΘ και λοιπά ιδρύματα.
Και ναι, ξέρω ακριβώς ποιες λέξεις χρησιμοποιώ. Ειρηνικές πορείες και απρόκλητες επιθέσεις. Θα μου πεις …τι το καινούργιο; Το έχω δει κι εγώ. Το έχω ζήσει. Σε πορεία για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο.
Με επίσημη ανακοίνωση της η Ένωση Αστυνομικών Θεσσαλονίκης χαρακτηριστικά αναφέρει “Δεν υπάρχει πουθενά λογική σε όλο αυτό που συμβαίνει στα πανεπιστήμια. Είναι αδιανόητο η εκπαίδευση να γίνεται εν μέσω μολότοφ και δακρυγόνων γιατί κάποιοι έτσι αποφάσισαν. Δεν έχει καμία δουλειά η αστυνομία σε μόνιμη παρουσία μέσα στα Πανεπιστήμια, δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο αστυνομία στα πανεπιστήμια” αδειάζοντας ουσιαστικά την κυβέρνηση και τις τακτικές της, που θυμίζουν περασμένα “μαύρα” χρόνια.
Αλήθεια… σε ποια πανεπιστήμια στον κόσμο υπάρχει παρουσία αστυνομίας;
Το άσυλο των πανεπιστημίων, ως θεσμός, σε αντίθεση με τα όσα παπαγαλίζουν πολιτικοί, ΜΜΕ και λοιποί νοικοκυραίοι, δεν είναι κάποια ελληνική «ανακάλυψη». Συνδέεται άρρηκτα με το θεσμό της δημοκρατίας! Είναι θεσμός, συνυφασμένος με την ίδια την ιστορία του θεσμού του Πανεπιστημίου διεθνώς.
Το 1155, έλαβε χώρα η πρώτη νομοθετική κατοχύρωση δικαιωμάτων και ελευθεριών των διδασκόντων και των φοιτητών στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ενώ στη χώρα μας το άσυλο νομοθετήθηκε το 1982!
Ο σκοπός της ύπαρξης του ασύλου δεν ήταν άλλος εκτός από την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και της ελευθερίας της διακίνησης ιδεών, πράγμα που φυσικά αρκετοί εκμεταλλεύτηκαν, εφαρμόζοντας παραβατικές τακτικές. Κυρίως μη φοιτητές, που εισέρχονταν στα πανεπιστήμια.
Πράγμα που ένα σωστά οργανωμένο σύστημα θα πρέπει να σταματήσει όλους τους παραβατικούς ΠΡΙΝ μπουν στα πανεπιστήμια. Όχι να καταργήσουν το άσυλο για να μπει μέσα η αστυνομία να κάνει συλλήψεις. Έτσι γίνεται παντού στο κόσμο. Απλά και λιτά.
Δυστυχώς νομίζω ότι οι περισσότεροι (γιατί ξαναλέω το τσουβάλιασμα είναι κακό πράγμα) που έχουν ενταχθεί στα σώματα ασφαλείας, είχαν η απέκτησαν συγκεκριμένες απόψεις συχνά συντηρητικές, απαρχαιωμένες, που δεδομένα (καλώς η κακώς) συνήθως εκφράζονται πολιτικά από συγκεκριμένη πλευρά του κοινοβουλίου. Είναι η φύση του επαγγέλματος τους αυτή.
Βρίσκουν πάτημα στο “έχω εντολή από ανώτερο” αλλά εγώ θα πω ότι κάθε άνθρωπος έχει και βούληση. Αυτό μας διαφοροποιεί από αρκετά ζώα του ζωικού Βασίλειου.
Δεν θέλει ιδιαίτερα υψηλό iQ να σκεφτείς ότι πετώντας δακρυγόνα σε 5000 κόσμο, σε συναυλία όπου ο χώρος είναι αρκετά περιορισμένος με κίνδυνο ακόμα και για ποδοπάτηση, μπορεί να θρηνήσουμε μέχρι και νεκρούς.
Αλήθεια θα αναζητηθούν νομικές ευθύνες αναφορικά με αυτό το γεγονός στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου;
Δε ξέρω πως μπορεί επιτέλους να καταφέρουμε, ατομικά πρωτίστως, να αλλάξουμε για να αλλάξει και η όλη κατάσταση στην κοινωνία που ζούμε. Θα το καταφέρουμε, όταν καταφέρουμε πρώτα σε προσωπικό επίπεδο να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Θα το καταφέρουμε όταν αυτός που διαβάζει αυτές τις γραμμές, αντί να βράζει από μίσος για τα γραφόμενα μου, να προβληματιστεί και να αναρωτηθεί γιατί τα γράφω; Με τη πιθανότητα να είμαι 100% λάθος σε όλα.
Να μπορέσουμε να συζητάμε και να διαφωνούμε. Να βγάλουμε τη βία και το μίσος απ την εξίσωση.
Εύχομαι κάποια στιγμή να μπορούμε να καταφέρουμε να δούμε μια κοινωνία ζωγραφισμένη όπως το έργο του Banksy.
Να μπορεί ο φοιτητής, ο αγρότης, ο γιατρός, ο αστυνομικός, ο κάθε πολίτης να διεκδικεί τα δικαιώματα του όχι με μολότοφ και πέτρες αλλά με ανθοδέσμες.
