Ξεχάστε ό,τι ξέρατε. Η δημοσιογραφία συστήνεται ξανά.
CretaNews. Η κριτική ματιά στα νέα. Η σωστή πλευρά της δημοσιογραφίας.
Γιατί δημοσιογραφία δεν είναι μόνο η είδηση, αλλά και η άποψη στην είδηση.
Ένας χρόνος συμπληρώθηκε το Σάββατο 9 Απριλίου από την δολοφονία του 52χρονου δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ και ακόμα δεν έχουν βρεθεί οι δολοφόνοι του. Να θυμίσουμε βέβαια πως ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δήλωνε πως είχε ρητή εντολή πρωθυπουργού για επίσπευση ερευνών.
Αυτές οι έρευνες βέβαια δεν φαίνεται να προχώρησαν και πολύ διότι μάλλον οι αρμόδιοι έτρωγαν τον χρόνο τους ανοιγοκλείνοντας τους φακέλους της υπόθεσης Μαρφίν. Τελικά ο κύριος Χρυσοχοΐδης αποχώρησε με την μάνικα στο χέρι και άκρη δεν βρέθηκε ούτε στην μια, ούτε και στην άλλη υπόθεση.
Να θυμίσουμε επίσης πως σε μια προηγούμενη θητεία του ίδιου είχαμε άλλη μια δολοφονία δημοσιογράφου, αυτή του Σωκράτη Γκιόλια, τον Ιούλιο του 2010. Τότε είχε μάλιστα γίνει λόγος από τις αρχές και τα… παπαγαλάκια τους για μια περιβόητη “σέχτα”. Τώρα, η σαπίλα του συστήματος, έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό που δεν κρίθηκε καν ως αναγκαίο να βρεθεί κάτι άλλο αντίστοιχο, έτσι για την βαβούρα.
Όταν δολοφονείται ένας δημοσιογράφος σημαίνει ότι το παρακράτος έχει επιβληθεί στο κράτος ή, ακόμη χειρότερα, ότι πορεύονται παρεούλα. Οι… αρμόδιοι “γνωστοί” υπουργοί και… Πρωθυπουργοί φέρουν ακέραια την ευθύνη διότι έτσι μετατρέπουν την χώρα σε… Κολομβία της Μεσογείου.
Και δεν τα λέμε αυτά επειδή μπορεί να θεωρούμε πως υπάρχει κάποια ιδιαίτερη βαρύτητα στην δολοφονία ενός δημοσιογράφου. Εμείς δεν πιστεύουμε, σε αντίθεση με άλλους, ότι υπάρχει μια… “ανωτερότητα” επαγγελματικού ή κοινωνικού είδους σε όσους ασκούν το επάγγελμα της δημοσιογραφίας. Τα λέμε απλά διότι μας κυριεύει -και αυτό μας προκαλεί μεγάλη ανυσηχία- το γεγονός ότι τίποτε δεν ελέγχεται και κανένας δεν φοβάται.
Ο νόμος και η τάξη… ξυλοφορτώνουν μέρα μεσημέρι νεαρούς στην ΓΑΔΑ για να συμμορφωθούν αλλά ανέχονται και τους δολοφόνους που βγάζουν από την μέση, επίσης μέρα μεσημέρι, έντιμους οικογενειάρχες δημοσιογράφους που προσπαθούν να κάνουν την δουλειά τους.
Η ουσία είναι ότι οι δημοσιογράφοι αποτιμώνται ως αναλώσιμοι στο πλαίσιο μιας διαδικασίας που αντιμετωπίζει τη δημοσιογραφία ως ενοχλητική, ίσως ακόμα και περιττή.
Το θέμα όμως τι κάνουν και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι; Πως αισθάνονται για όλο αυτό αλήθεια;
Βρισκόμαστε στον πάτο του βαρελιού, με τον κίνδυνο να βρεθούμε και αλλού. Η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα στην οποία έγινε δολοφονία δημοσιογράφου είναι η Μάλτα, όταν ανατίναξαν τη Δάφνη Γκαλιζία. Οι δολοφόνοι όμως συνελήφθησαν και η κυβέρνηση έπεσε.
Στην Ελλάδα το μενού όμως έχει “μεθοδεύσεις” εναντίον των δημοσιογράφων που ξεκινάνε στην πρώτη πίστα από την προσπάθεια φίμωσης, στην επόμενη πίστα έχει διώξεις, μετά το level ανεβαίνει στη δολοφονία χαρακτήρων, για να καταλήξουν στην τελευταία πίστα του παιχνιδιού που περιλαμβάνει την ειδική μεταχείριση από τα χέρια των πιστολέρο.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα ίδια τα ΜΜΕ που έχασαν έναν “εργάτη” τους αποκαλούν άξιο τον εν αποστρατεία πλέον Κρητικό αρχηγό της Αστυνομίας Μιχάλη Καραμαλάκη στην βάρδια του οποίοι δολοφονήθηκε δημοσιογράφος μέρα μεσημέρι (υπήρχαν και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις δολοφονιών για ξεκαθαρίσματα λογαριασμών).
Αλήθεια γιατί έχει πάει τόσο στραβά η όλη “φάση”;
Δεν θα σταθούμε στο τι έχει πάει στραβά στην δικαιοσύνη ή στην εξουσία γενικότερα, αλλά στο τι έχει πάει στραβά στον φορέα που δουλειά του είναι να ασκεί έλεγχο και κριτική στην εξουσία. Εξάλλου, όταν η “4η εξουσία” δεν δουλεύει σωστά, πως να δουλέψουν και οι άλλες που υποτίθεται πως ελέγχει; Είδατε πόσο ωραία και αρμονικά δένουν όλα μεταξύ τους;
Οι διάφορες διεθνείς εκθέσεις και τα πορίσματα λοιπόν που σκάνε τον τελευταίο καιρό μάλλον δίνουν κάποιο μέρος της απάντησης στο γιατί δεν δουλεύει σωστά η “4η εξουσία” και οι φορείς της.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πόρισμα της συνομοσπονδίας επτά διεθνών οργανώσεων Τύπου, της Media Freedom Rapid Response (MFRR) στο οποίο τονίζεται χαρακτηριστικά η «εμμονή της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τον έλεγχο της πληροφορίας».
Πιο συγκεκριμένα στην έκθεση αναφέρεται πως η ούτως ή άλλως συστημική κρίση της ελευθερίας του Τύπου στην Ελλάδα έχει επιδεινωθεί εξαιτίας των προσπαθειών της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας να φιμώσει τις επικριτικές και αντίθετες φωνές. Μάλιστα η έκθεση διαπιστώνει ότι οι εφημερίδες και οι μεμονωμένοι δημοσιογράφοι που βρίσκονται ιδεολογικά στο πλευρό της αντιπολίτευσης ή ακόμα και τηρούν ουδέτερη στάση, γίνονται από την κυβέρνηση αντικείμενο άνισης μεταχείρισης, υπονομεύοντας τις δημοσιογραφικές τους δραστηριότητες.
Επιπλέον στην έκθεση γίνεται λόγος για τη σκανδαλώδη λίστα Πέτσα, την ανεξιχνίαστη δολοφονία Καραϊβάζ, τη μεροληπτική κάλυψη του μεταναστευτικού, τις διώξεις Βαξεβάνη και Παπαδάκου, καθώς και την έλλειψη προστασίας των δημοσιογράφων κατά τη διάρκεια της κάλυψης διαδηλώσεων, με ειδικές αναφορές σε επιθέσεις κατά των εκπροσώπων των ΜΜΕ από ακροδεξιές ομάδες.
Η έκθεση αναδεικνύει πρακτικά ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποτελεί ντροπή για την ελευθεροτυπία στην Ευρώπη. Με αυτή την κυβέρνηση η ελευθερία της έκφρασης και της άποψης στην Ελλάδα έχουν πάει χρόνια πίσω. Ο κ. Μητσοτάκης και η παρέα του αποτελούν στίγμα στη μεταπολίτευση για τον ελληνικό Τύπο.
Αυτά όμως λίγο πολύ είναι γνωστά και αποτελούν την μια μόνο πλευρά της απάντησης στο ερώτημα τι έχει πάει τόσο στραβά με την ενημέρωση και την δημοσιογραφία στην χώρα μας. Ποια είναι η άλλη;
Μα φυσικά η ίδια η δημοσιογραφία και οι φορείς της. Όταν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι αντιλαμβάνονται την δουλειά τους ή μάλλον το λειτούργημα τους ως κουλτούρα γραβάτας, δημόσιων σχέσεων και δελτίων τύπου τότε μάλλον η πραγματική δημοσιογραφία έχει πεθάνει. Και την έχουν δολοφονήσει οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι.
Όταν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι αναλώνονται σε έναν αέναο αγώνα να φορτώσουν τα sites – γαλέρες που δουλεύουν με όσο το δυνατόν περισσότερες ειδήσεις, άχρωμες και αδιάφορες πολλές φορές, σκοτώνουν την ενημέρωση. Πόσες φορές μια σημαντική είδηση αξίζει κάτι παραπάνω από το να χαθεί σε μια ροή εκατοντάδων θεμάτων; Η υπερπληροφόρηση τελικά ίσως και να σκοτώνει την ενημέρωση.
Και έπειτα υπάρχει και η υπερβολική προβολή ενός θέματος σε σημείο εμμονής που τελικά μπορεί να φτάσει τον αναγνώστη, ακροατή και τηλεθεατή σε κατάσταση πέραν του φυσιολογικού και τελικά να κάνει ζημιά μεγάλη στην ίδια την κοινωνία. Το είδαμε αυτές τις ημέρες στην γνωστή υπόθεση Πισπιρίγκου, όπου ο όχλος μετά τα ολογράμματα στα τηλεοπτικά πάνελ ξεχύθηκε στο δρόμο έτοιμος να πάρει την κατάσταση στα χέρια του λες και μόλις είχε επιστρέψει από τον Μεσαίωνα μέσα από μια κάψουλα χρονομηχανής. Σε αυτή την περίπτωση ο δημοσιογράφος πέραν της δημοσιογραφίας έχει δολοφονήσει και την ίδια την κοινωνία.
Δημοσιογράφος είναι αυτός που «γράφει δημοσίως», δηλαδή τον διαβάζουν ή τον ακούν πολλοί άνθρωποι, ή αυτός που «γράφει για τα δημόσια», για τον δημόσιο βίο και ζητήματα που τον αφορούν: κοινωνικά, πολιτικά, ζητήματα της καθημερινότητας κλπ. Σωστά; Τι γίνεται όμως όταν αυτό ενταχθεί στην κουλτούρα της δημοσιογραφίας της γραβάτας, των δημοσίων σχέσεων και της κλίκας;
Καταλήγουμε να διαβάζουμε άρθρα για το πόσο υπέρκομψη είναι η σύζυγος του Πρωθυπουργού ή πόσο σούπερ γκόμενος είναι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός (τυχαία παραδείγματα ασφαλώς). Ή ακόμα και για το πόσο ωραία είναι τα σκυλάκια του Δημάρχου σε μια πόλη με δρόμους που έχουν καταντήσει χωράφια, αλλά κανείς δεν νοιάζεται. Το χρήμα στις διάφορες λίστες (πχ Πέτσα) είναι πολύ και δύσκολα μπορεί να αντισταθεί κάποιος. Και αυτό, τώρα, είναι η δημοσιογραφία στις μέρες μας;
Είναι κάτι παραπάνω από αισθητή η έλλειψη δημοσιογραφικής κουλτούρας στην χώρα. Και η κουλτούρα αυτή καλλιεργείται από την ίδια την αγορά, τα κανάλια και τους «μαγαζάτορες μεγάλων ΜΜΕ». Καλλιεργείται όμως και από τους ίδιους τους δημοσιογράφους όταν δεν μιλάνε, δεν γράφουν την άποψη τους στο βωμό μιας δήθεν “αντικειμενικότητας” και ίσων αποστάσεων ή όταν παίρνουν τις ειδήσεις στο μαξιλάρι τους. Εξάλλου, μπορεί η δημοσιογραφία να είναι αντικειμενική; Όχι, δεν μπορεί, διότι όσο υπάρχει διαφορετική οπτική πάντα θα εμπεριέχει τον υποκειμενισμό του γράφοντος.
Και η υπόθεση του Καραϊβάζ αποκαλύπτει με τον πιο άθλιο τρόπο πώς λειτουργεί το σύστημα. Τα μέσα ενημέρωσης δεν αφιέρωσαν παρά ελάχιστο χρόνο για τη δολοφονία του συναδέλφου τους. Και βέβαια, τώρα, ένα χρόνο μετά… τίποτα. Με εξαίρεση βέβαια κάποιες… “χαριτωμένες” και τυπικές στα όρια του γραφικού ανακοινώσεις από τις διάφορες δημοσιογραφικές ενώσεις. Άφαντοι οι δολοφόνοι, αδιάφοροι και οι “συνάδελφοι”. Περισσότερη κουβέντα για την δολοφονία του Καραϊβάζ συνάντησα στα social media παρά στα ΜΜΕ.
Τι έγινε λοιπόν; Σκοτώθηκε δημοσιογράφος και οι δημοσιογράφοι τι ακριβώς κάνουν; Δεν φοβούνται; Δεν θυμώνουν; Δεν νιώθουν απειλή; Δεν επιθυμούν να μάθουν την αλήθεια; Σιωπούν…
Και αν οι δημοσιογράφοι λοιπόν σιωπούν για ένα τόσο σοβαρό θέμα που τους αφορά, διότι άνετα στην θέση του Καραϊβάζ θα μπορούσε να ήταν και οι ίδιοι, σκεφτείτε πόσο περισσότερο σιωπούν για όλα τα υπόλοιπα.
Ε, λοιπόν το CretaNews έρχεται για να βάλει τέλος στην σιωπή, ή τουλάχιστον να το προσπαθήσει.
Στην εποχή που ο κόσμος και, κυρίως, οι νεότεροι γυρίζουν μαζικά την πλάτη τους στα παραδοσιακά συστημικά μέσα ενημέρωσης και στρέφονται για την ενημέρωση τους στα social media, το βασικότερο στοίχημα του CretaNews θα είναι να κερδίσει την εμπιστοσύνη αυτού του κόσμου.
Ο στόχος μας είναι να σχολιάσουμε με μια φρέσκια, καυστική αλλά και χιουμοριστική ματιά τα πράγματα και να αναδείξουμε τις πτυχές τους, αλλά και να εκπαιδεύσουμε την κριτική αντίληψη των αναγνωστών μας και την δική μας, ώστε να ανακαλύπτουμε μαζί αυτά που πιθανόν να κρύβονται στα ψιλά γράμματα της επικαιρότητας.
Ξεχάστε ό,τι ξέρατε. Η δημοσιογραφία συστήνεται ξανά.
CretaNews. Η κριτική ματιά στα νέα. Η σωστή πλευρά της δημοσιογραφίας.
Γιατί δημοσιογραφία δεν είναι μόνο η είδηση, αλλά και η άποψη στην είδηση.
Αυτό είναι λοιπόν το CretaNews. Η δική σας φωνή. Εσείς.
Game is ON!!!
#δικο_σας_συναδελφοι
