Δεν ξεχνάμε, γιατί αν ξεχάσουμε θα γίνουμε συνένοχοι

Ακόμα και σήμερα, το 2023, διαπιστώνω με θλίψη ότι το Τέρας ακόμα ζει, απλά αλλάζει μανδύες – Η δική μου εμπειρία από την επίσκεψη στο Άουσβιτς

Με αφορμή τη διεθνή ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος, θα ήθελα να σας εξιστορήσω τη δική μου εμπειρία από την τότε επίσκεψη μου το 2017, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς (Konzentrationslager Auschwitz-Birkenau).

Ήθελα να δω με τα ίδια μου τα μάτια το κτήνος που μπορεί να κρύβει η ανθρώπινη φύση. Φτάνοντας στο στρατόπεδο, η οσμή από το αίμα, που απορώ πως είχε μείνει μετά από τόσα χρόνια, μπήκε κατευθείαν στη μύτη μου. Η ανθρώπινη σάρκα έχει διαφορετική οσμή από αυτή των ζώων. Δεν είχα μπει ποτέ στη διαδικασία να το σκεφτώ έως τότε.

Τα πόδια μου έτρεμαν. Ένας κόμπος είχε δέσει το στομάχι μου και με δυσκολία έκανα αργά κάποια βήματα. Μπαίνοντας στο στρατόπεδο, η μυρωδιά ήταν πλέον τόσο δυνατή που νόμιζες ότι οι φούρνοι λειτουργούν ακόμα…

Το αναπάντεχο ήταν η θέα γυάλινων θόλων λες και έβλεπες ένα απλό εμπόρευμα μέσα στα δωμάτια του κτιρίου που έχει διαμορφωθεί ως μουσείο, στους οποίους είχαν εκθέσει όλα τα προσωπικά αντικείμενα των θυμάτων.

Μια βιτρίνα γεμάτη γυαλιά μυωπίας. Μια βιτρίνα γεμάτη οδοντόβουρτσες. Μια βιτρίνα γεμάτη βαλίτσες με τα ονόματα τους, γραμμένα με κιμωλία. Μια βιτρίνα με παπούτσια. Μια βιτρίνα με τους σκούφους τους. Άλλη μια βιτρίνα με στοίβα τρίχες από τα μαλλιά τους. Όσο περνούσε η ώρα ολοένα και πιο πολύ ένιωθα μια δυσφορία. Οι κουκέτες των κρεβατιών, οι φούρνοι, οι θόλοι, το εργοτάξιο, μου είχαν χαραχτεί στη μνήμη για πάντα.

Μπαίνοντας στο θάλαμο αερίων κάτι έσπασε μέσα μου. Σκέψεις, σκέψεις για τις φρικαλεότητες που συνέβησαν, για το που μπορεί να οδηγήσει το μίσος και το τι είναι ικανός να κάνει ένας άνθρωπος.

Προχωρώντας προς την έξοδο, φτάνω σε ένα διάδρομο γεμάτο φωτογραφίες των θυμάτων. Διαβάζω μερικά ονόματα και βλέπω φωτογραφίες. Πρόσωπα που με κοιτάζουν. Πόσες ψυχές έφυγαν; Πόσες οικογένειες ξεκληρίστηκαν;

Βγαίνοντας έξω από το τελευταίο κτίριο, ανάμεικτα συναισθήματα με διακατέχουν. Το Άουσβιτς ήταν πίσω μου, αλλά πλέον ήταν μπροστά μου. Αυτή η μέρα της επίσκεψης μου με είχε στιγματίσει.

Δεν ξεχνάμε, γιατί αν ξεχάσουμε θα γίνουμε συνένοχοι.

Ακόμα και σήμερα, το 2023, διαπιστώνω με θλίψη ότι το Τέρας ακόμα ζει, απλά αλλάζει μανδύες.

Ο αγώνας απέναντι στο φασισμό και στο ρατσισμό οφείλει να είναι διαρκής!