Προσπαθώ εδώ και μέρες, αξιότιμε κύριε Βέρα, να αποκρυπτογραφήσω τη δήλωσή σας σχετικά με τον τραμπουκισμό των λεβέντηδων στο Πέραμα…
Αυτό το «Αν ήταν Έλληνες, δεν θα ασχολούνταν κανείς». Τι ακριβώς σημαίνει;
- Σημαίνει μήπως ότι οι Γερμανοί έχουν άγνοια κινδύνου και δεν ξέρουν με ποιους πάνε να τα βάλουν;
- Σημαίνει πως αν ήταν Έλληνες και πολύ περισσότερο Κρητικοί τα θύματα της επίθεσης θα είχαν φοβηθεί να υποβάλλουν καταγγελία;
Ας το δούμε ανάποδα.
- Αν ήταν μια οικογένεια Ελλήνων με δύο παιδιά στο αυτοκίνητο, δεν θα ήταν ποινικά κολάσιμη η βαρβαρότητα των δραστών;
- Αν σας ζητούσαν τη βοήθειά σας τα θύματα, δεν θα ήσασταν εκεί;
- Αν ήταν η δική μου οικογένεια, κύριε Βέρα, και ζητούσα τη νομική σας συνδρομή για να οδηγήσω στη Δικαιοσύνη τους δράστες δεν θα σπεύδατε προς υπεράσπισή μου;
- Ή μήπως θα μου λέγατε να γυρεύω τη δουλειά μου και να καταπιώ την οργή μου;
Μας αρέσει να λέμε πως «δεν είναι αυτή η Κρήτη». Αλλά δυστυχώς είναι ΚΑΙ αυτή η Κρήτη. Την Κρήτη την ανυψώνουμε, την τιμούμε ή την ταπεινώνουμε με τα λόγια και τις πράξεις μας όλοι μαζί, όσοι μας έλαχε να ζούμε σε αυτό τον τόπο.
Πολύ περισσότερο όσοι έχουμε πρόσβαση στη δημόσια σφαίρα, όπως οι δικηγόροι σαν και του λόγου σας και οι γραφιάδες σαν και του λόγου μου. Και το παράδειγμα του καθενός μας αφήνει αποτύπωμα για τα κοπέλια που μεγαλώνουμε.
Σε αυτή την υπόθεση δεν ακούστηκε ούτε μία ταπεινή συγνώμη από τα στόματα των δραστών (ή το δικό σας που τους εκπροσωπείτε).
Δεν ξεχνώ ούτε λεπτό ότι το δικαίωμα κάθε κατηγορούμενου στην υπεράσπιση, ακόμα και του ειδεχθέστερου εγκληματία, είναι ιερό και απαραβίαστο.
Μα εδώ, με όλο τον σεβασμό, εξέλειπε εκκωφαντικά η ντροπή.
