Σαν να έχουμε βαλτώσει, σαν να μην μπορούμε να ξεφύγουμε από την δίνη που μας ρουφάει προς τα κάτω…
Μια κινούμενη άμμος χωρίς ορατό τέλος. Πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα με χαρακτηριστικά γελοιότητας… στην καλή περίπτωση. Στην χειρότερη, απλά αυτοκαταστροφική.
Με πρωθυπουργό ένα γνήσιο δείγμα της νεοφιλελέ οικογενειοκρατίας, σε μια κοινωνία που κακοποιεί τα παιδιά της, με μια οικονομία που ετοιμάζει την νέα χρεοκοπία, με πολιτικά κόμματα, απλά εκλογικά οχήματα, με καλλιτέχνες και διανοούμενους ομοτράπεζους των ελίτ της εξουσίας.
Με την πλειοψηφία της κοινωνίας ναρκωμένη- παίζει τυφλόμυγα δίπλα στον γκρεμό- προσπαθεί κανείς να φωνάξει, να προειδοποιήσει, μα η φωνή δεν βγαίνει, λες και μιλάμε σε κενό αέρος.
Υπνοβατούμε ελπίζοντας να ξυπνήσουμε πριν να είναι αργά…
