Με αφορμή την συναυλία του ΛΕΞ όπου ξεσήκωσε 25.000 κόσμο στην Αθήνα, αλλά και δυο αναρτήσεις στο Facebook, αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο…
Το πρώτο ήταν από μια κοπέλα όπου απορούσε για το πως μαζεύτηκε τόσος κόσμος σε κάποιον που “δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του” (εντάξει θα μου πεις δεν είναι κι ο Νίκος Οικονομόπουλος…) και το δεύτερο ενός νεαρού όπου έγραψε χαρακτηριστικά ότι η μουσική του διχάζει τους Έλληνες πολιτικά και ότι η μόνη χρήση της μουσικής είναι να σε διασκεδάζει (πιθανά εννοεί πάνω στα τραπέζια) και όχι να περνάει πολιτικά “μηνύματα”.
Αναφορικά με την τοποθέτηση της κοπέλας, νομίζω η απάντηση δόθηκε από ένα άλλο post στο Facebook, αυτό του κυρίου Στρατάκη Μιχάλη.
“Ο Λεξ είναι ένας ντελικανής Σαλονικιός, καλλιτέχνης, που μ’ ένα κάλεσμα του σε μια συναυλία του στην Αθήνα, εξεσήκωσε 25.000 κόσμο, που πλημμύρισε το στάδιο και τον αποθέωσε.
Από πού κι ως πού να τον είχα ακουστά εγώ, που μήτε τα παιδόγγονα μου δε μπορώ να ξεσηκώσω για να μου κλουθούνε;
Ο Λεξ είναι πασίγνωστος σ’ εκείνους που σκαμπάζουνε από μουσικές επαναστάσεις και που συμμετέχουνε σε ανατροπές και ισοπεδώσεις των εδικών μας καθωσπρεπισμών και των εδικών μας δηθενιών.”
Αναφορικά τώρα με τον νεαρό, απαντάω εγώ λέγοντας ότι η μουσική περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης εδώ και δεκαετίες, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, είχε συχνά πολιτικό υπόβαθρο.
Η μουσική αγκάλιαζε τις μάζες. Ανάλογα με το είδος της μουσικής που άκουγε κάποιος μπορούσε να φυλακιστεί η να ζει ελεύθερος.
Διάφορες κοινωνικοψυχολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι οι αιτίες που επιλέγουμε κάποια μουσικά κομμάτια ως αγαπημένα μας, είναι κοινωνικές και όχι καθαρά μουσικές.
Αρκετοί άνθρωποι συμπαθούν ή αντιπαθούν τη μουσική ορισμένων συνθετών ανάλογα με την κοινωνική, τη φιλανθρωπική, η την πολιτική τους δραστηριότητα, ενώ κάποιοι εκφράζονται μουσικά από μουσικές που δε θα έπρεπε να τους εκφράζουν λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων.
Πολλοί ακροατές ακόμα και της κλασικής μουσικής απεχθάνονται τον Βαγκνερ λόγω του ότι ήταν φανατικός ακροατής του ο Χίτλερ, ενώ άλλοι ακούν με πάθος τους U2 λόγω του ακτιβιστικού τους υπόβαθρου.
Ναι μου είναι πολύ ξένο κάποιος υποστηρικτής της ακροδεξιάς να ακούει Σωτηρία Μπέλλου που συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση με το ΕΑΜ ή Τζίμη Πανούση που μέσα από τους στίχους του κράζει τον φασισμό.
Δε μου ταιριάζει ρε παιδί μου. Δε μου κολλάει.
Θα μου πεις δεν είναι όλοι έτσι.
Δεκτό.
Απλά ας πούμε ότι ανήκουν στη περίπτωση αυτών που εκφράζονται μουσικά, από μουσικές που δε θα έπρεπε να τους εκφράζουν.
