Δε θα μπορούσε να ξεκινήσει η μέρα μου με περισσότερο προβληματισμό, από αυτόν που ξεκίνησε σήμερα…
Στην καθημερινή πρωινή ρουτίνα μου περιλαμβάνεται ένας καφές. Όπως κάθε πρωινό έτσι και σήμερα, κατά τη διάρκεια της ανάγκης μιας ώρας απόλυτης σιωπής να απολαύσω τον καφέ μου για να ξεκινήσω το τρέξιμο ενός ακόμα εικοσιτετραώρου, ήταν δίπλα μου δύο πιτσιρικάδες. 17-18 ετών. Όχι παραπάνω.
Είχαν πιάσει συζήτηση για τη νέα σειρά του Μάρκου Σεφερλή και τα γέλια τους με το εν λόγω “χιούμορ” έσπαγαν την σιωπή που χρειαζόμουν.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω δει ούτε δευτερόλεπτο από αυτό το super mammy κι αυτό γιατί γνωρίζω το χιούμορ του εν λόγω “κωμικού” και ούτε με εξέφραζε ποτέ, ούτε γελάω. Αντιθέτως με θλίβει. Ωστόσο έχω ακούσει και διαβάσει τόσα πολλά για τη νέα αυτή του σειρά και για τα “διαμάντια” που είπε σε μια ακόμα “σάτιρα”, περί βιαστών αυτή τη φορά, που περισσεύει.
Πάνω στα γέλια των παιδιών με μια ατάκα του Σεφερλή, τους ρώτησα αν έχουν ποτέ ακούσει η γνωρίζουν τον Τζίμη Πανούση (*).
“Ένας χοντρός αναρχικός τραγουδιστής δεν ήταν;“
Δυστυχώς σε μια χώρα που γαλουχούνται οι νέες γενιές με Σεφερλίδες, δε θα χωρέσουν ποτέ Πανούσιδες.
(*) (σ.σ.): Ο Τζίμης Πανούσης ήταν ο καλλιτέχνης εκείνος που κατάφερε να ισορροπήσει αριστοτεχνικά μεταξύ του σκληρού λόγου και της ποιητικής ευαισθησίας, της σοβαρότητας και της φάρσας, του συστήματος και του αντισυμβατικού βίου. Ήταν ο αστείος χοντράνθρωπος που “όλοι” θα ήθελαν να είναι κολλητός τους και κανείς εχθρός του.
