Σ’ αυτή την χώρα είναι να απορείς τελικά για το που είναι τα όρια του “κάνω τη δουλειά µου” και του “κάνω ότι γουστάρω”…
Με αφορμή την απόφαση στη δίκη του Ζακ Κωστόπουλου, όπου η έδρα καταδίκασε εντέλει τον κοσμηματοπώλη και τον μεσίτη, αλλά αθώωσε µε πλειοψηφία 4-3 τους τέσσερις αστυνομικούς, είναι να απορείς τελικά για το που είναι τα όρια του “κάνω τη δουλειά µου” και του “κάνω ότι γουστάρω”.
Ʃήμερα έπεσε η αυλαία σε μια υπόθεση που είχε συνταράξει κάθε λογικό η έστω ορθολογικό άνθρωπο στη χώρα αυτή, µε ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια μιλάµε για καταδίκη των δολοφόνων και από την άλλη για μια ακόμα περίπτωση υπέρμετρης αστυνομικής βίας και αθώωσης των ανθρώπων αυτών.
Καλώς η κακώς ζούμε στην εποχή όπου η πρόσβαση στην τεχνολογία βοηθάει να αναδεικνύονται περιστατικά όπως αυτό, µέσω ενός κινητού τηλεφώνου. Είναι να απορεί κανείς.
- Το βίντεο όπου οι αστυνομικοί ασκούν ξεκάθαρη βία σε κάποιον αιμόφυρτο, ίσως και αναίσθητο άνθρωπο, οι δικαστές δεν το είδαν;
- Το σκεπτικό των τεσσάρων που υπερψήφισαν στην αθώωση των αστυνομικών έχει γίνει γνωστό και αν ναι, ποιο είναι αυτό;
- Ως που μπορεί να φτάσει η αστυνομική αυθαιρεσία µε επικίνδυνες αποφάσεις όπως αυτές;
- Ως πότε θα αποποινικοποιείται ο τραμπουκισμός των κυρίων Μαυροειδάκων στις Μάγδες Φύσσες;
Πόσος εξευτελισμός μπορεί να χωρέσει μέσα στη ψυχή του νοικοκυραίου, όπου σιωπηλά νιώθει δικαίωση µε την απόφαση αυτή, καθώς οι φοβίες του τον κάνουν να πιστεύει ότι οι εν λόγω αστυνομικοί “έκαναν απλά τη δουλειά τους”;
Η λέξη που χαρακτηρίζει όλο αυτό το θέατρο που σήμερα έριξε την αυλαία είναι μια. ΝΤΡΟΠΗ!
Δεν αξίζει κανένας Ζακ Κωστόπουλος σε αυτή τη κοινωνία.
Χαρείτε συντηρητισμό, χαρείτε Μαυροειδάκους και Κορκονείς. Δε θέλουμε να δεχθείτε το διαφορετικό τελικά, γιατί θα το λερώσετε και δε του αξίζει…
