Σοκαρισμένη παρακολουθεί η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων όσα συμβαίνουν σε Τουρκία και Συρία μετά τους ισχυρούς σεισμούς που σκόρπισαν το θάνατο και τον όλεθρο…
Κανείς από τη νεότερη γενιά δεν μπορούσε να φανταστεί πως ένα φυσικό φαινόμενο μπορεί να αφανίσει τη ζωή από τόσες πόλεις και χωριά. Αλλά και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, που έχουν ζήσει ισχυρούς σεισμούς, τέτοιες εικόνες σίγουρα δεν έχουν ξαναδεί και εύχονται να μην δουν ποτέ ξανά.
Μπορεί με την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας να υπάρχουν διαφορές και εχθρικές συμπεριφορές προς την Ελλάδα όμως τους δυο λαούς τους ενώνουν περισσότερα απ όσα τους χωρίζουν.
Με εξαίρεση κάποιους κακεντρεχείς που μπερδεύουν πολιτική με ανθρωπιά και εκφράζονται απαράδεκτα τέτοιες δύσκολες ώρες, οι περισσότεροι Έλληνες συμπονούν τους γείτονες και αγωνιούν για τη διάσωση εγκλωβισμένων αλλά και για την επιβίωση όσων διασώθηκαν.
Πάνω απ όλα παραμένουν άνθρωποι κι αυτό που βλέπουν είναι συνανθρώπους τους να υποφέρουν και μάλιστα τόσο όσο δεν μπορεί να αντέξει η λογική τους.
Κι αν ρωτήσεις τον καθένα απ αυτούς τους Έλληνες αν ήθελε με αυτό τον τρόπο να γίνει μια μεγάλη παύση στην τουρκική προκλητικότητα που εντέχνως, λόγω εκλογών, καλλιεργούσε η ηγεσία της γειτονικής μας χώρας, η απάντηση σίγουρα θα είναι αρνητική.
Ο ανθρώπινος πόνος και η απελπισία δεν μπαίνουν στο ζύγι με τίποτα.
