Η εικόνα ενός πατημένου και παρατημένου περιστεριού στον πιο τουριστικό δρόμο του Ηρακλείου με έβαλε σε πολλές σκέψεις για το ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και που πάμε ως Πολιτεία, ως Κοινωνία και ως τάχα μου “πολιτισμένοι” άνθρωποι…
22 Αυγούστου, μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού δηλαδή, στην πασίγνωστη και πολυσύχναστη τουριστική οδό και πεζόδρομο της 25ης Αυγούστου και μάλιστα 2 βήματα παρακάτω από το κτίριο της διοίκησης του Δήμου Ηρακλείου, της περίφημης Λότζια, και ώρα 11 το πρωί το να υπάρχουν εικόνες όπως αυτή που σας παρουσιάζουμε είναι το λιγότερο απαράδεκτο και ανεπίτρεπτο.
Και βέβαια εδώ το καμπανάκι δεν χτυπάει μόνο για τις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου και τους πολιτικούς προϊσταμένους του που έτσι κι αλλιώς βρίσκονται υπ’ ατμών ενόψει και των αυτοδιοικητικών εκλογών του Οκτωβρίου. Θα κάθονται να καθαρίζουν (ή να δίνουν εντολή) για να καθαριστεί ένα πατημένο περιστέρι στον πιο τουριστικό δρόμο της πόλης μας; Όχι βέβαια.
Το καμπανάκι λοιπόν χτυπάει και για τους καταστηματάρχες. Δεν βρέθηκε ένας να το καθαρίσει ή έστω να ειδοποιήσει την αρμόδια υπηρεσία του δήμου να στείλει κάποιον να το καθαρίσει για να μην το βλέπουν οι πελάτες των καταστημάτων τους;
Το καμπανάκι επίσης χτυπάει και για τους πεζούς δημότες ετούτης της έρμης και σχεδόν… “παρατημένης” στην τύχη της πόλης. Δεν βρέθηκε ένας να πάρει ένα τηλέφωνο να ειδοποιήσει κάπου κάποιον αρμόδιο υπεύθυνο;
Το καμπανάκι επίσης χτυπάει ασφαλώς και για τον ασυνείδητο οδηγό που πάτησε με το όχημα του το περιστέρι στον πιο πολυσύχναστο δρόμο της πόλης. Εκτός και αν το περιστέρι βρέθηκε εκεί πέφτοντας από τον ουρανό κάτι σαν σημάδι θεϊκό ίσως.
Τελευταία βέβαια κυκλοφορούν και “Λέοντες” στο Ηράκλειο μπορεί να το πέρασαν το περιστέρι για… “παπαγαλάκι” και να το κατασπάραξαν κατά λάθος και να το παράτησαν εκεί για παραδειγματισμό.
Δεν είμαι όμως μόνο αυστηρός και σκληρός στην κριτική μου απέναντι στους άλλους. Είμαι το ίδιο, ίσως και περισσότερο αυστηρός στην κριτική που κάνω στον εαυτό μου. Οπότε ναι… το καμπανάκι χτυπάει και για μένα, που μόλις είχα γυρίσει από τις ανέμελες διακοπές μου και κατέβηκα με τα παιδιά για μια χαλαρή βόλτα μετά συνοδείας καφέ και μπουγάτσας στα Λιοντάρια – για να δω αν όντως κατασπαράζουν… παπαγαλάκια- και αντίκρισα αυτή την αποκρουστική εικόνα.
Ομολογώ ότι τα έχασα. Και έτρεξα να φύγω για να μην δουν αυτή την εικόνα τα παιδιά μου και σοκαριστούν. Θα με βομβάρδιζαν με ένα σωρό ερωτήσεις στις οποίες απάντηση σίγουρα δεν θα είχα. Δεν είχα πιει καν καφέ και δεν ήμουν προετοιμασμένος για τέτοιες “δύσκολες” καταστάσεις. Δεν έκανα σωστά, το ξέρω. Έπρεπε εγώ να πάρω τηλέφωνο, εγώ να ειδοποιήσω να το καθαρίσουν για να μην το βλέπουν οι τουρίστες μας εκεί πατημένο και παρατημένο στον πιο τουριστικό δρόμο της πόλης. Κι ας μην ήταν δική μου δουλειά. Και φυσικά έπρεπε να αφήσω και τα παιδιά μου να το δουν και μετά να τους δώσω εξηγήσεις. Για το τι έχουμε κάνει λάθος εμείς και γιατί τους παραδίδουμε έναν τόσο παρατημένο κόσμο. Τώρα θα μου πεις ναι και εμείς δεν “κληρονομήσαμε” αυτό το χάλι από τους γονείς μας; Και τι κάναμε λοιπόν εμείς για να τα “φτιάξουμε” καλύτερα;
Και εκεί που τα σκεφτόμουν όλα αυτά για ώρες και με βασάνιζε η σκέψη… να σου και μου στέλνει κάποιος αναγνώστης την φωτογραφία συνοδευόμενη με τα γνωστά παράπονα. Σημάδι λέω. Κάτι πρέπει να κάνω. Και έκατσα να γράψω αυτές τις αράδες. Όχι για να την “πω” στον δήμο και τις υπηρεσίες του μόνο. Αλλά για να την “πω” πρώτα σε μένα, αλλά και σε εσάς τους αδιάφορους δημότες, στους καταστηματάρχες που το μόνο που ξέρουν είναι να “μαδάνε” τα λεφτά των τουριστών – πελατών. Όλοι έχουμε ευθύνη, όχι μόνο για το παρατημένο πατημένο περιστέρι, αλλά για όλα τα “μαύρα” που ζούμε. Άλλοι έχουν περισσότερο μερίδιο ευθύνης και άλλοι λιγότερο. Ευθύνη όμως υπάρχει παντού και σε όλους μας.
Αμ τα πατημένα αδέσποτα γατιά και σκυλιά στους επαρχιακούς δρόμους αλλά και στον ΒΟΑΚ; Πού τα πας αυτά; Αυτά δεν δείχνουν την εικόνα και το χάλι της χώρας και της κοινωνίας αυτής προς τα έξω;
Διότι υπάρχει και το γνωστό “ρητό” που λέει ότι η εικόνα μιας Πολιτείας και μιας κοινωνίας φαίνεται από το πως αντιμετωπίζει τα αδέσποτα και τα κάθε είδους ζώα… και δυστυχώς η εικόνα αυτή με το παρατημένο πατημένο περιστέρι δείχνει ότι δεν είμαστε για πολλά – πολλά και δεν τα αξίζουμε κιόλας. Κανείς μας…
Ποτέ δεν είναι όμως αργά να κάνουμε μια προσπάθεια να διορθωθούμε. Και πρέπει να την κάνουμε γιατί το χρωστάμε στα παιδιά μας…
P.S. Άραγε βρέθηκε κάποιος να το μαζέψει το άτυχο πτηνό ή ακόμα εκεί είναι;
