Ευτυχώς που με το καλάθι του Άδωνι έπεσαν οι τιμές στα σούπερ μάρκετ και μπορεί ο χαμηλόμισθος και χαμηλοσυνταξιούχος καταναλωτής ν’ ανασάνει…
Τρόπος του λέγειν δηλαδή γιατί αυτές τις μέρες πηγαίνοντας στο σούπερ μάρκετ πήρε το μάτι μας τις τιμές του ελαιολάδου και μείναμε άναυδοι.
Στην Κρήτη υπάρχουν κάποιοι τυχεροί που βγάζουν το λαδάκι της χρονιάς τους, όμως υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που το αγοράζουν και με τέτοιες τιμές πραγματικά αναρωτιόμαστε πως τα καταφέρνουν;
Και δε μιλάμε για λάδι πρώτης ποιότητας, που είναι απλησίαστο, αλλά για τα πιο δεύτερα που κυκλοφορούν στην αγορά και οι τιμές τους ακόμα κι αν πρόκειται για ιδιωτικής ετικέτας είναι όχι απλά αλμυρές αλλά όπως λέμε στην Κρήτη σαλαμούρα.
Κι αν ήταν το λάδι το μόνο αγαθό που θα έπρεπε να προμηθευτούν να πεις κομμάτια να γίνει, όμως η λίστα με τα βασικά αγαθά πρώτης ανάγκης είναι μεγάλη και ο μέσος μισθός αλλά και οι χαμηλές συντάξεις δεν φτάνουν ούτε για ζήτω.
Αν υπολογίσουμε και τις υποχρεώσεις σε ρεύμα, νερό, μετακινήσεις, κι αν υπάρχουν παιδιά και τις δικές τους, τότε μιλάμε για ήρωες της καθημερινότητας που καταφέρνουν υπό αυτές τις συνθήκες να επιβιώνουν.
Κι όχι μόνο επιβιώνουν αλλά δε διαμαρτύρονται κιόλας καθώς τους έχουν περάσει το μήνυμα πως αυτό είναι παγκόσμιο πρόβλημα, κι αφού υποφέρουν οι άλλοι δε γίνεται να μην υποφέρετε κι εσείς.
Βέβαια αυτό δεν ισχύει καθώς στις χώρες της Ευρώπης που φέρνουν οι πολιτικοί μας ως παράδειγμα οι μισθοί είναι κλάσεις ανώτεροι οπότε η όποια αύξηση τιμών σε είδη πρώτης ανάγκης αγγίζει λιγότερο τους καταναλωτές.
Αφήστε που σε άλλες χώρες έχουν πολιτικούς με ενσυναίσθηση που βλέποντας τις δυσκολίες των νοικοκυριών αντί να εμπνευστούν «τρύπια καλάθια» κόβουν μαχαίρι το ΦΠΑ κι έτσι τα πράγματα ισορροπούν.
Στην Ελλάδα αντίθετα η ενσυναίσθηση είναι άγνωστη λέξη στο πολιτικό σύστημα.
Και πώς να μην είναι όταν έχοντας γεμάτες τσέπες νομοθετείς και λαμβάνεις αποφάσεις γι αυτούς που έχουν άδειες τσέπες;
