Πώς οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, οι κραυγές για την επανεμφάνιση της ακροδεξιάς αλλά και η κοινωνία του… “κουτσοβολέματος” έκριναν το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών;
Ακροδεξιά
Είναι μάλλον υπερβολικές οι κραυγές για επανεμφάνιση των ακροδεξιών μορφωμάτων στο κοινοβούλιο. Κατ’ αρχήν δεν πρέπει να “χαρίζουμε” 100δες χιλιάδες ψηφοφόρων της λαϊκής/άκρο/δεξιάς στον Κασιδιάρη.
Δεύτερον ακροδεξιοί, χουντικοί, υστερικοί θρησκόληπτοι υπήρχαν πάντα στην μεταπολιτευτική περίοδο, έστω κι’ αν μερικές φορές “κρύβονταν” μέσα στην ΝΔ.
Μετά το 2007 με το ΛΑΟΣ στη Βουλή επικρατεί η τάση για αυτόνομη πολιτική παρουσία, κάτι που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. (Στις εκλογές του 2009 ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη πήρε 386.205 ψήφους)
Επιλογές ΣΥΡΙΖΑ
Το στρατηγικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως διαμορφώθηκε το 2014-15, αποδέχεται τις βασικές επιλογές του συστήματος με την ύπαρξη 2 πυλώνων/ορίων: Βρυξέλλες-Βερολίνο όσον αφορά τα οικονομικά και Ουάσιγκτον για τα γεωπολιτικά/στρατιωτικά.
Η προσχώρηση της αριστεράς, αλλά και μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, στη γενική στόχευση των ελίτ (“Ανήκομεν εις την Δύσιν” Κων. Καραμανλής 1976) έχει δημιουργήσει την εντύπωση ευρείας συναίνεσης -αν όχι ταύτισης- με αυτές τις επιλογές.
Την ίδια στιγμή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αδυνατεί να παρουσιάσει μια πιο μαχητική εκδοχή των στρατηγικών επιλογών των ελίτ, εκδοχή ανοιχτή και στο ενδεχόμενο της ρήξης. Ενδεχόμενο που συνάντησε την ειρωνεία του Αλέξη Τσίπρα (“ανοησίες”) εντείνοντας την αίσθηση πως το κόμμα του έχει πλήρως ενσωματωθεί και δεν αποτελεί πλέον εναλλακτική πρόταση.
Η αίσθηση αυτή ενισχύθηκε και από την παταγώδη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να μετατρέψει την οργή, την απαξίωση του “επιτελικού κράτους”, την αντίθεση στις ιδιωτικοποιήσεις, με αφορμή το εγκληματικό δυστύχημα στα Τέμπη, σε γενικευμένη αμφισβήτηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου και της δήθεν υπεροχής του ιδιωτικού τομέα έναντι του δημόσιου/κοινωνικού.
Είναι χαρακτηριστική η άρνηση του Αλέξη Τσίπρα να προτείνει την επιστροφή της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στο δημόσιο έλεγχο.
Και όλα αυτά για να κερδηθεί το λεγόμενο “κέντρο”, που όμως είχε ήδη κάνει τις επιλογές του, προς τα δεξιά.
Κοινωνία του “κουτσοβολέματος”
Μετά από μια 10ετία συνεχών κρίσεων (μνημόνια, προσφυγικό, πανδημία, πόλεμος Ουκρανία – ενεργειακή κρίση) φαίνεται πως οι προσδοκίες μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας έχουν χαμηλώσει πολύ, έχουν περιοριστεί τόσο που η επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη να φαντάζει “μια κάποια λύσις”.
Το ότι τα επιδόματα και τα διάφορα pass θα κοπούν σύντομα λίγο μέτρησε. Η αντίθεση της αριστεράς στα επιδόματα ακούστηκε μάλλον σαν γκρίνια παρά σαν γνήσια πολιτική διαφοροποίηση. Το “κάλλιο 5 και στο χέρι, παρά 10 και καρτέρει” νίκησε κατα κράτος το “δικαιοσύνη παντού” του Αλέξη Τσίπρα.
