Η περπατησιά του καθενός σ’ αυτό τον κόσμο αποτελεί τη μεγαλύτερη τιμή και παρακαταθήκη για τους επόμενους – Καζάκος και Ελισάβετ μπορεί να είχαν χαώδεις διαφορές είχαν όμως και κάτι κοινό
Τα ‘φερε έτσι η ζωή και ο Κώστας Καζάκος κηδεύτηκε την ίδια μέρα με τη βασίλισσα Ελισάβετ. Πέρα από την φοβερή αντίστιξη των δύο προσωπικοτήτων, η σύμπτωση αυτή έδωσε αφορμές για μερικές σημειολογικές παρατηρήσεις.
Βάλτε δίπλα δίπλα αυτές τις δύο κηδείες…
Στη μία υπάρχει ένα σκήνωμα, που σχεδόν αγιοποιείται…
Συντηρείται ως κόρη οφθαλμού, μεταφέρεται με χειρουργικές κινήσεις από τον ναό στον κιλλίβαντα και από εκεί στη νεκροφόρα. Περιφέρεται επί μέρες ως τοτέμ από μέρος σε μέρος, στέκονται προσοχή μπροστά του άλογα, στρατιώτες, ιερείς, κάμερες και φυσικά χιλιάδες πολίτες στην ουρά για την απόδοση τιμών στην… «ελέω Θεού» εκλιπούσα.
Το πνευματικό έργο υπολείπεται εμφανώς και επιστρατεύεται το σώμα, έστω και νεκρό, για να τιμηθεί όσο γίνεται περισσότερο, πομπωδέστερα και εξαντλητικά, μέχρι την τελευταία στιγμή της θεαματικής καταβύθισης στην κρύπτη των βασιλιάδων.
Στην άλλη τελετή, στο προαύλιο της έδρας του ΚΚΕ, δεν υπάρχει καν σώμα. Έχει αποφασίσει ο ίδιος ο νεκρός να το δωρήσει στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου για την έρευνα των φοιτητών, αποφεύγοντας τις αγιοποιήσεις και δίνοντας έστω και με την τελευταία πράξη της ύπαρξής του παράδειγμα αλτρουισμού και κοινωνικής συνείδησης.
Και στην τελετή μιλούν για εκείνον λίγοι άνθρωποι αναδεικνύοντας την… «ελέω Λαού» αναγνώριση στο έργο και στην πολιτική του δράση. Το σώμα απόν μα ο ίδιος τόσο παρών να δείχνει πως η περπατησιά του καθενός σ’ αυτό τον κόσμο αποτελεί τη μεγαλύτερη τιμή και παρακαταθήκη για τους επόμενους.
Αν και δεν είναι άσχετα όλα αυτά με την πολιτική, εντούτοις δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ταύτιση των δύο πρακτικών με το σχήμα Αριστερά – Δεξιά. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει αν αναλογιστεί κανείς τους ταριχευμένους κομμουνιστές ηγέτες, με πρώτο τον Λένιν, που συντηρούνται ευλαβικά ανά την υφήλιο.
Οπότε μάλλον πρέπει να μιλήσουμε για τους ανθρώπους. Ειδικά τους συγκεκριμένους δύο εκλιπόντες που πέρα από τις χαώδεις διαφορές είχαν και κάτι κοινό: Την ευκαιρία να σχεδιάσουν τι θα γίνει με το σώμα τους όταν αυτό θα κείται πλέον χωρίς ζωή σε ένα φέρετρο.
