Πολύ συχνά τελευταία, όσοι ασκούν δημόσιο λόγο, επικρίνουν τους πολιτικούς για έλλειψη προγραμματικού λόγου, για την επικράτηση του πολιτικού κουτσομπολιού απέναντι στη γνήσια πολιτική διερεύνηση των προβλημάτων…
Ίσως θα ήταν καλύτερο αντί για σχόλια και επικρίσεις, να οδηγούσαν οι ίδιοι τη συζήτηση στην αντιπαράθεση πολιτικών σχεδίων αντί για την αντιπαράθεση πολιτικών προσώπων.
✍️ η Κατερίνα Τσουκαλά, Διεθνολόγος – Αμυντικός Αναλυτής, Απόφοιτη του ΠΜΣ Διαχείριση Καταστροφών και Κρίσεων του ΕΚΠΑ και υποψήφια βουλευτής με το ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. στο νομό Ηρακλείου
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να συμπληρώσουμε το κενό, αυτής της (μη) ενημέρωσης των πολιτών με απαντήσεις. Απαντήσεις σε ερωτήματα που θέτει η πραγματικότητα πιεστικά, άμεσα, και αφορούν το πιο σημαντικό θέμα της εποχής: την περιβαλλοντική κρίση.
Πολλοί συμπολίτες μας, και μάλιστα από όλο το πολιτικό φάσμα, κλείνουν την ενασχόληση τους με το θέμα στη διαπίστωση ότι «η περιβαλλοντική κρίση και η πράσινη ανάπτυξη είναι άλλος ένας τρόπος να στριμώξουν τους φτωχούς και να βγάλουν λεφτά οι πλούσιοι». Διαπίστωση που είναι πέρα για πέρα αληθινή! Γιατί το πλουσιότερο 10% του πλανήτη παράγει το 50% των ρύπων, ενώ τις συνέπειες της κρίσης πληρώνουν οι φτωχότεροι λαοί και πολίτες.
Το σημαντικότερο πρόβλημα στην πρόληψη της κλιματικής κρίσης είναι ότι πρόκειται για μια διπλή κρίση μαζί με τις οι ανισότητες μεταξύ εθνών, πολιτών και γενεών. Οφείλουν οι πολίτες να ασχοληθούν, να κατανοήσουν, να πιέσουν αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις. Πριν από οτιδήποτε, χρειαζόμαστε πολίτες ενημερωμένους, να κατανοούν το πρόβλημα στις ποικίλες του διαστάσεις, τις οικονομικές και κοινωνικές. Ο χώρος δεν επαρκεί για αυτή την ανάλυση, θα αρκεστούμε για αυτό στις απόψεις της επιτροπής του ΟΗΕ ότι «η περιβαλλοντική κρίση συνιστά ένα υπαρξιακό πρόβλημα για το ανθρώπινο είδος».
Ας μιλήσουμε λοιπόν πολιτικά.
Ξεκινάμε με 2 παραδείγματα: στην Κρήτη κατασκευάστηκε το φράγμα στον Αποσελέμη. Ήδη έχει λειτουργήσει και ως γιγάντιος ταμιευτήρας και ως αντιπλημμυρικό έργο. Φέτος, με τις χαμηλές βροχοπτώσεις, τρέμουμε στην ιδέα ότι στη μέση της τουριστικής σαιζόν θα μείνουμε από νερό. Αυτό είναι ένα θετικό παράδειγμα.
Κάποιοι (όσοι έχασαν περιουσίες στις απαλλοτριώσεις) θίχτηκαν από το έργο. Όμως οι πολλοί, σε 2 νομούς της Κρήτης, ωφελήθηκαν. Σύντομα θα αναζητήσουμε και άλλα τέτοια έργα, σε μικρότερη κλίμακα, ακόμα και σε ιδιωτικό επίπεδο. Γιατί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα όπως αυτά προκύπτουν και όσο νωρίτερα τα αντιληφθούμε τόσο το καλύτερο. Η λειψυδρία είναι στο μυαλό κάθε παραγωγού.
Στις συμφωνίες της ΕΕ, η Ελληνική πλευρά (επί ΣΥΡΙΖΑ) είχε συμφωνήσει στην απόσυρση λιγνιτικών μονάδων το 2028 ή και αργότερα. Αιφνιδιαστικά όμως ο Κ. Μητσοτάκης βγάζει εκτός λειτουργίας τις μονάδες, από το 21 για να προωθήσει τι; Να προωθήσει το φυσικό αέριο που οι φίλιες επιχειρήσεις εκμεταλλεύονται. Παράγει τότε, με τις τραγικές αυτές αποφάσεις, ενεργειακό πρόβλημα, περιβαλλοντικό πρόβλημα (στις περιοχές των ορυχείων), εξάρτηση από εισαγόμενα καύσιμα.
Η πλούσια Γερμανία και η Πολωνία, παρατείνουν συνεχώς τη λειτουργία μονάδων άνθρακα και η φτωχή (?) Ελλάδα πρωτοπορεί στην πράσινη μετάβαση. Τα αποτελέσματα τα πλήρωσε ο Έλληνας, που ζει την ενεργειακή φτώχεια πολύ πριν την κρίση στο Ουκρανικό. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο από το πριν παράδειγμα: για να ωφεληθούν λίγοι εγχώριοι ολιγάρχες-φίλοι πληρώνουμε όλοι και το περιβάλλον. Αυτό είναι ένα αρνητικό παράδειγμα.
Όχι μόνο για το κόστος που πληρώθηκε και ακόμα πληρώνουμε, αλλά γιατί δημιουργεί στους πολίτες μια βαθιά (και δικαιολογημένη!) απέχθεια σε αυτούς που μιλούν για το περιβάλλον και για την ανάγκη απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα.
Στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, οι σελίδες 10 – 13 αφιερώνονται στο περιβάλλον. Εκεί καταγράφονται 35 συγκεκριμένα μέτρα, πολιτικές αποφάσεις, θεσμικό πλαίσιο που προκρίνει αυτό το κόμμα σε σχέση με το πρόβλημα. Σε αυτές τις θέσεις συνοψίζεται η μελετητική δουλειά, η εμπειρία, η γνώση των αναγκών. Αναζητήστε το στο χώρο του διαδικτύου (https://www.syriza.gr/upload/ProgrammaSYRIZAPS.pdf ) ή στο εκλογικό κέντρο.
Το κοινό νήμα που διέπει αυτές τις προτάσεις βρίσκεται
- στη συνειδητοποίηση του πόσο καθοριστική είναι η αντιμετώπιση του περιβαλλοντικού προβλήματος (από την ξηρασία έως τα ακραία φαινόμενα, την βιοποικιλότητα έως την αγροτική παραγωγή)
- στην ανάγκη πολιτικών που βοηθούν τους πολλούς, που εντάσσουν όλους στις λύσεις
- στην ανάγκη ολιστικής και επιστημονικής προσέγγισης του προβλήματος.
Παράδειγμα:
Α) τα φωτοβολταϊκά στέγης ενεργειακού συμψηφισμού, θα πρέπει να είναι αυτονόητο δικαίωμα για κάθε πολίτη,
Β) ο τεχνικός χώρος συμμετοχής στην παραγωγή ενέργειας θα πρέπει να διατίθεται σε ενεργειακούς συνεταιρισμούς – κοινότητες και όχι σε Βιομηχανικού χαρακτήρα ΑΠΕ
Γ) κάθε έργο με θετικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα (π.χ. ιδιωτικοί ταμιευτήρες νερού) υποβοηθείται θεσμικά.
Η χρονιά 22-23 έληξε με χαμόγελα για τους παραγωγούς λαδιού. Η τιμή των 5 περίπου ευρώ δεν έχει υπάρξει ποτέ στο παρελθόν. Αν δούμε το θέμα βαθύτερα, η τιμή αυτή σηματοδοτεί μια έλλειψη παραγωγής, μια δυσκολία στην παραγωγή αυτού του θεμελιακού διατροφικού προϊόντος, που θα τη δούμε και σε άλλα αγροτικά προϊόντα, είναι και ένα μήνυμα από τη φύση. Ας μην το αγνοούμε.
Συνοψίζοντας: το περιβαλλοντικό θέμα θα έρθει αναπόφευκτα στη ζωή μας. Η πολιτική του αντιμετώπιση επείγει.
Λύσεις χωρίς την κοινωνία, χωρίς τα συμφέροντα των πολλών, χωρίς την συναπόφαση των πολιτών, δεν είναι λύσεις αλλά ‘αρπαχτές’ συμφερόντων (θησαυρίζουν ακόμα με ουρανοκατέβατα κέρδη οι ολιγάρχες της ενέργειας.
Αν δεν προσέξουμε θα έχουμε σε λίγο και τους ολιγάρχες του νερού!
Μια νέα θητεία των πολιτικών εκφραστών του πλούτου θα φέρει μεγαλύτερα δεινά στο περιβάλλον και τους πολίτες.
Έχουμε όμως τη δύναμη να αλλάξουμε: Κυβέρνηση, πολιτικές, προτεραιότητες.
Να μην τη χάσουμε με μία ψήφο διαμαρτυρίας!
Βρείτε την κ. Κατερίνα Τσουκαλά στα social media: Facebook, Instagram και Tik-Tok
