Η τραγωδία στο Μάτι έγινε σημαία για τη ΝΔ τότε και οι δηλώσεις, που έριχναν λάδι στη φωτιά του διχασμού της κοινωνίας από τον Μητσοτάκη έδιναν κι έπαιρναν, αλλά τώρα θέλει σύνεση και μετριοπάθεια;
Από τα πολλά που ακούσαμε από τον Πρωθυπουργό στο Υπουργικό Συμβούλιο θα σταθούμε σε μια αποστροφή του λόγου του που μας έκανε εντύπωση και αφορούσε στην τραγωδία των Τεμπών και κυρίως στις αντιδράσεις που εκδηλώνονται μετά απ αυτήν.
Είπε λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης: «Θα επιμείνω όμως ότι όσο σημαντικό είναι να δώσουμε χώρο στη θλίψη και την οργή, άλλο τόσο δεν πρέπει να επιτρέψουμε αυτή να γίνει σπίθα ενός νέου διχασμού, γιατί είναι και αυτός μία όψη ενός νομίσματος που η χώρα έχει πληρώσει πολύ ακριβά».
Σωστά το είπε και επικροτούμε, όμως δεν θυμόμαστε κάτι ανάλογο να πρέσβευε ως αρχηγός του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης όταν συνέβη η άλλη μεγάλη τραγωδία, στο Μάτι.
Και μάλιστα εκεί υπήρχε και μια δικαιολογία αυτή των θυελλωδών ανέμων και της άναρχης δόμησης που βοήθησε στο να καούν τόσοι άνθρωποι, πέρα από τα λάθη διαχείρισης, που έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης.
Η τραγωδία στο Μάτι έγινε σημαία για τη ΝΔ τότε και οι δηλώσεις, που έριχναν λάδι στη φωτιά του διχασμού της κοινωνίας από τον ίδιο και τα στελέχη του κόμματος του, έδιναν κι έπαιρναν.
Όσο για τα φιλικά προς τη ΝΔ ΜΜΕ ακόμα και σήμερα, με κάθε ευκαιρία που η Κυβέρνηση θα εκτεθεί για λάθη της, θυμίζουν τις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ στη φονική πυρκαγιά.
Όταν λοιπόν ένας πολιτικός δεν επιθυμεί το διχασμό δεν τον καλλιεργεί όταν δεν βρίσκεται στην εξουσία, αλλά λειτουργεί με σύνεση και μετριοπάθεια βάζοντας τη λογική και το συμφέρον της κοινωνίας, πάνω από τα όποια κομματικά και προσωπικά οφέλη.
Αυτό μέχρι σήμερα στην πολιτική πορεία Μητσοτάκη δεν το έχουμε δει γι’ αυτό και δύσκολα τώρα, που βρίσκεται στην πρωθυπουργική καρέκλα, μπορούμε να αναγνωρίσουμε ειλικρίνεια στο λόγο του.
Αν το κόμμα του δεν ήταν Κυβέρνηση και ο ίδιος Πρωθυπουργός θα σιωπούσε στο έγκλημα των Τεμπών ή θα πίεζε με κάθε μέσο για τιμωρία των ενόχων και δικαίωση, έστω και ελάχιστη, των αθώων ανθρώπων που πλήρωσαν με τις ζωές τους την κυβερνητική ανευθυνότητα και ανικανότητα;
Αυτή η πίεση, λοιπόν, δεν είναι διχασμός, αλλά το αυτονόητο σε μια χώρα που η ατιμωρησία πολιτικών προσώπων είναι παροιμιώδης.
Και στην περίπτωση της τραγωδίας των Τεμπών οι ευθύνες είναι ξεκάθαρες κι έχουν ονοματεπώνυμα και δεν αφορούν μόνο 3 σταθμάρχες κι έναν επιθεωρητή αλλά πολύ περισσότερα πρόσωπα που όσο μένουν στο απυρόβλητο, τόσο η πίεση θα αυξάνεται μαζί με την λαϊκή οργή.
