«Σκάνδαλο» ήταν και μόνο η παρουσία του Αλέξη Γεωργούλη στην Ευρωβουλή και αυτό θα έπρεπε να απασχολεί αν όχι την ηγεσία, τουλάχιστον τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ…
Ασφαλώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φέρει ευθύνη για τα καταγγελλόμενα εις βάρος του Αλέξη Γεωργούλη. Και η αντίδραση του κόμματος είναι άμεση και χωρίς περιστροφές, σε αντίθεση π.χ. με τη ΝΔ που αν δεν κάνω λάθος έχει ακόμα «υπό αναστολή» την κομματική ιδιότητα του Μίχου στην υπόθεση του Κολωνού.
Ωστόσο, υπάρχει «σκάνδαλο Γεωργούλη» για τον ΣΥΡΙΖΑ;
Η γνώμη μου είναι πως ναι, μόνο που είναι διαχρονικό, υφίσταται ήδη από το 2019 και δεν πρόκειται για μια υπόθεση που τώρα «έσκασε» όπως λέμε στη δημοσιογραφική αργκό.
Το γεγονός ότι ο Αλέξης Γεωργούλης προτάθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ για την ευρωβουλή, ήταν ήδη ένα πολιτικό «σκάνδαλο».
Ένας άνθρωπος με μόνο προσόν τους ρόλους του ως ζεν πρεμιέ (sic) «εραστής δυτικών προαστίων», με μόνο εφόδιο τα φώτα της «μεσημεριανής» δημοσιότητας και χωρίς την παραμικρή πολιτική συγκρότηση ή έστω μια σαφή πολιτική τοποθέτηση για όσα συνέβαιναν στη χώρα μέχρι την ώρα της επιλογής του, ήταν προφανές ότι εξέθετε όχι μόνο το ηθικό αλλά και το πολιτιστικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
Σας θυμίζω πως μπήκε δίπλα στη λίστα με τον Ross Daly και κέρδισε κατά κράτος. Αυτά τα δύο είδη πολιτισμού έθεσε προ των ψηφοφόρων του ο ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά εκείνοι επέλεξαν με μεγάλη διαφορά τον Γεωργούλη. Σε αυτόν τον «πολιτισμό» εκπαίδευσε η Ριζοσπαστική Αριστερά τους ψηφοφόρους της και αυτόν έστειλαν τελικά στην ευρωβουλή.
Ο ίδιος όταν κλήθηκε να εξηγήσει την επιλογή του μας ενημέρωσε πως είχε προτάσεις τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από τη ΝΔ αλλά διάλεξε το κόμμα της Αριστεράς (ευτυχώς ή δυστυχώς). Έγραφα από τότε για την προκλητική παραφωνία της εκπροσώπησης των ιδεών και των αξιών της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο. Ο Γεωργούλης (μαζί φυσικά με τον Πέτρο Κόκκαλη και την κυρία Κουντουρά) ήταν εγγύηση για τις μεγαλειώδεις μάχες που θα δίνονταν προς όφελος του δοκιμαζόμενου από τα μνημόνια ελληνικού λαού αλλά και προς όφελος των λαών της Ευρώπης γενικότερα.
Και αργότερα όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εξυμνούσε τις αρετές του πρόωρα εκλιπόντος Αλέξανδρου Νικολαϊδη και πάλι δεν ήταν δυνατόν να μη θυμηθείς τις τεράστιες παραφωνίες στο ευρωψηφοδέλτιο.
Τέσσερα χρόνια μετά, αναζητώ με αγωνία μια δική του δράση, πρωτοβουλία, παρέμβαση μια κουβέντα έστω βρε αδερφέ που να άλλαξε τον ρου της ευρωπαϊκής πολιτικής προς όφελός μας. Δεν ξέρω αν εκείνοι που τον ψήφισαν θα έχουν κάτι να θυμούνται πέρα ίσως από τις πραγματικά αστείες φωτογραφίες (τύπου πενταήμερης εκδρομής) μπροστά στα κτίρια της ΕΕ όταν βρέθηκε για πρώτη φορά στις Βρυξέλλες ως εκλεγμένος εκπρόσωπος της ελληνικής Αριστεράς.
Σήμερα
Τα καταγγελλόμενα εις βάρος του είναι ιδιαίτερα σοβαρά και ήδη έχει επιληφθεί η βελγική Δικαιοσύνη. Το γεγονός ότι η έρευνα άργησε τρία χρόνια και παρουσιάζεται τώρα (σε πράγματι όχι ανύποπτο χρόνο για τις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις) του δίνει την αφορμή (θα αποφύγω να πω “το δικαίωμα”) να μιλά για πολιτική προέκταση της υπόθεσης αυτής.
(Εδώ προσοχή: Δεν άργησε η γυναίκα που υπέστη την επίθεση να τον καταγγείλει και ας μην ψάχνουν αφορμή να ασχημονήσουν πάλι οι «καλά, τώρα το θυμήθηκε;». Και τώρα να το είχε θυμηθεί απόλυτο δικαίωμά της θα ήταν, αλλά εδώ δεν συμβαίνει αυτό. Η δικαιοσύνη φαίνεται να άργησε δραματικά).
Από την άλλη αυτονόητα σεβαστό (όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση) είναι το τεκμήριο αθωότητας του καταγγελλόμενου, μέχρι την απόδειξη των κατηγοριών.
«Σκάνδαλο» όμως είναι και μόνο η παρουσία του στην Ευρωβουλή και αυτό θα έπρεπε να απασχολεί αν όχι την ηγεσία, τουλάχιστον τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.
* Ο Μάριος Διονέλλης είναι δημοσιογράφος, υποψήφιος βουλευτής Ηρακλείου με το ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη.
