Ίσως, Αλέξη, εδώ να κρύβεται και η εξήγηση γιατί περνάει ένας τόσο σοβαρός νόμος, που γκρεμίζει τον δημόσιο χαρακτήρα του ΕΣΥ, χωρίς ουσιαστικά να ανοίγει ρουθούνι…
Διάβασα με πολλή προσοχή τις δεσμεύσεις που ανέλαβε ο Αλέξης Τσίπρας στη συζήτηση για το νομοσχέδιο του ΕΣΥ στη Βουλή. Εκτός φυσικά από την άμεση κατάργηση του νόμου όταν θα έρθει με το καλό η προοδευτική διακυβέρνηση, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε και τα εξής βασικά για τη δημόσια Υγεία:
- Αύξηση της χρηματοδότησης του ΕΣΥ με 2 δισεκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό και επιπλέον 1 δισ. από τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης.
- Εισαγωγικό μισθό για τον πρωτοδιόριστο γιατρό στα 2.000 ευρώ και ανάλογη προσαρμογή στις υπόλοιπες βαθμίδες.
- Μονιμοποίηση στο ΕΣΥ του συνόλου του υγειονομικού προσωπικού που έδωσε και δίνει τη μάχη της πανδημίας.
- Πρόσληψη 5.000 μόνιμων υγειονομικών αμέσως και άλλων 10.000 σε ορίζοντα τριετίας.
- Ένταξη των υγειονομικών εργαζόμενων στο καθεστώς των βαρέων και ανθυγιεινών.
Μπράβο. Αυτό θέλουμε. Αυτή είναι μια πολιτική με όραμα για τη δημόσια υγεία. Είναι πάρα πολύ όμορφα αυτά, μόνο που δεν μπορώ να συγρκατήσω μια ρημάδα ερώτηση που μου έρχεται στα χείλη;
Γιατί δεν έγιναν αυτά στην «Πρώτη Φορά» Αλέξη; Γιατί θυμάμαι ακόμα από το 2014 όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν στην εξουσία συνεντεύξεις με τον Ανδρέα Ξανθό (στο TV CRETA τότε) να υπόσχεται ξανά 15.000 μόνιμες προσλήψεις στην Υγεία;
Η πρώτη απάντηση είναι βέβαια «δεν έγιναν γιατί δεν μας άφησαν οι δανειστές και μας επέβαλαν μνημόνια που εμείς δεν τα θέλαμε».
Και αν γίνει ξανά το ίδιο Αλέξη; Και αν πάλι δεν μας αφήσουν; Τι γίνεται τότε;
Ίσως, Αλέξη, εδώ να κρύβεται και η εξήγηση γιατί περνάει ένας τόσο σοβαρός νόμος, που γκρεμίζει τον δημόσιο χαρακτήρα του ΕΣΥ, χωρίς ουσιαστικά να ανοίγει ρουθούνι…
Η ελπίδα ήρθε μια φορά και μας προσπέρασε επιδεικτικά. Τώρα όσο και να κάνει νάζια στους πολίτες, δεν την πιστεύουν.
