Η κοινωνία μας νοσεί και η διάγνωση δεν είναι πλέον δύσκολη. Αρκεί να ανοίξει κανείς τις εφημερίδες, τα ειδησεογραφικά sites και τα ραδιόφωνα για να καταλάβει πως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.
Τις ειδήσεις, σχεδόν καθημερινά, μονοπωλούν περιστατικά βιασμών ανήλικων, με κορυφαίο βέβαια το τελευταίο της 12χρονης που αναδεικνύει και την άλλη πλευρά αυτής της σαπίλας, δηλαδή το ότι πρωταγωνιστές μπορούν να είναι άτομα υπεράνω υποψίας ή άτομα που καλλιεργούν συστηματικά το προφίλ του θρησκευόμενου και κοινωνικά ευαίσθητου ατόμου.
Κι αφού η διάγνωση του προβλήματος είναι εύκολη ας έλθουμε στο δύσκολο κομμάτι της υπόθεσης «Τι κάνουμε;» για να το περιορίσουμε και γιατί όχι να το εξαλείψουμε.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα λέγαμε πως το βάρος πέφτει στις οικογένειες που πρέπει να συζητούν και να νουθετούν σωστά τα παιδιά τους. Όμως όταν πίσω από τους ανήλικους και ανήλικες υπάρχουν οικογένειες σαν αυτή της 12χρονης, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει.
Ο μόνος τρόπος λοιπόν είναι το βάρος αυτό να το αναλάβει το σχολείο.
Πλέον διαφαίνεται πως είναι πιο αναγκαίο από ποτέ ο χώρος του σχολείου να μην προσφέρει μόνο ξερές γνώσεις αλλά να λειτουργεί δίνοντας εφόδια στα παιδιά ώστε να μπορούν να αναγνωρίσουν τους κινδύνους, να αντισταθούν σε αυτούς και να τους αποφύγουν, μιλώντας.
Μεγάλη η πρόκληση και σίγουρα από μόνη της η εκπαιδευτική κοινότητα δεν μπορεί να την αναλάβει αν δεν υπάρξει κατεύθυνση από το Υπουργείο και σχετική προετοιμασία.
Όμως είναι ανάγκη κάτι να γίνει, το βλέπουμε πλέον όλοι και δεν μπορούμε να κρατήσουμε άλλο τα μάτια κλειστά.
