Στα Μουρτζανά, τον όμορφο αυτό οικισμό του Μυλοποτάμου, ανοίγεται ένα καταπράσινο φαράγγι που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για να το περπατήσει κάποιος…
Την αφετηρία του τη βρίσκουμε μέσα στο χωριό και κάτω από τη γέφυρα του, η οποία μας οδηγεί σ’ ένα παλιό μονοπάτι, που στην συνέχεια εξελίσσεται σε χωματόδρομο, εκεί όπου η πρόσβαση στην κοίτη, λόγω πυκνής βλάστησης, είναι δύσκολη.
Αρχικά κινούμαστε δίπλα σε εγκαταλελειμμένα σήμερα περβόλια τα οποία είναι ακόμα γεμάτα καρποφόρα δέντρα αλλά αφρόντιστα αφού στα Μουρτζανά δεν παρέμειναν αρκετοί κάτοικοι ώστε να τα καλλιεργούν.
Στο παρελθόν όμως, όπως μαρτυρούν οι φροντισμένες ξερολιθιές που είχαν φτιάξει οι αγρότες, αυτά τα περβόλια κι ο τόπος όλος ήταν πολυδουλεμένος και αξιοποιούνταν ακόμα και το λιγοστό χώμα που υπήρχε στα άγονα τμήματα του.
Στο φαράγγι, που προσφέρει το χειμώνα πλούσιες ποσότητες νερού, συναντάμε και αρκετούς νερόμυλους, ερειπωμένους κι αυτούς.
Το δασικό μονοπάτι από ένα σημείο κι έπειτα διακόπτεται από το χωματόδρομο που κινείται παράπλευρά του. Ο δρόμος αυτός ανοίχθηκε μπαζώνοντας το φαράγγι για να μπορούν να κινούνται οι κτηνοτρόφοι αλλά και για να περάσουν κάτω από την επιφάνεια του αγωγοί αποχέτευσης.
Σε σημείο του φαραγγιού ξεπροβάλλει, ανάμεσα στα ψηλά και με πλούσιο φύλλωμα δέντρα, το έρημο χωριό Μούσαι ή Μούσες όπως το αποκαλούν σήμερα για ευκολία, που μοιάζει σαν πίνακας ζωγραφικής.
Μετά τις Μούσες δίνονται δυο επιλογές, είτε επιστροφή στα Μουρτζανά μέσω αγροτικού δρόμου είτε συνέχιση της διαδρομής με κατάληξη τον επίσης όμορφο παραδοσιακό οικισμό του Αϊ Γιάννη…
