Μια αρκετά ενδιαφέρουσα πρόταση, είναι αυτή που έχει κατατεθεί από την Περιφέρεια Κρήτης και την Αγροδιατροφική Σύμπραξη, σε συνεργασία με Πανεπιστήμια και φορείς, προκειμένου να ενισχυθεί η κατανάλωση κρητικού ελαιολάδου στη μαζική εστίαση και τα ξενοδοχεία…
Πολλή ευνοϊκή θεωρείται μάλιστα η συγκυρία των αυξήσεων τιμών σε ηλιέλαιο και λοιπά σπορέλαια, που μετατρέπουν την τιμή του ελαιόλαδου σε ακόμα πιο δελεαστική. Βολικό; Αρκετά βολικό θα πει κάποιος. Εύκολο; Αρκετά εύκολο, μπορούν να ισχυριστούν πολλοί, ειδικά αφού πλέον το ελαιόλαδο είναι φθηνότερο από το ηλιέλαιο.
Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα: Κατ’ αρχάς οι προμηθευτές πλέον, όπως ισχυρίζονται αρκετοί επιχειρηματίες του χώρου, προμηθεύουν το ελαιόλαδο με αρκετά αυξημένες τιμές, αφού «δεν μπορεί το ελαιόλαδο να είναι πιο φθηνό από το ηλιέλαιο».
Πέραν αυτού: Η συντριπτική πλειοψηφία εστιατορίων και ξενοδοχείων, μαγειρεύουν κατεψυγμένες, προτηγανισμένες πατάτες, σε ηλιέλαιο, αφού στο ίδιο λάδι έχουν προτηγανιστεί. Κι όσοι γνωρίζουν έστω λίγο από μαγειρική, μπορούν εύκολα να κατανοήσουν πως εκτός του ότι το συγκεκριμένο προϊόν βγαίνει αρκετά «βαρύ» αν τηγανιστεί σε ελαιόλαδο, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή ως προς τις τυπικές θερμοκρασίες στις φριτέζες.
Πάμε τώρα στα πιο σύνθετα. Ας πούμε ότι επιτυγχάνεται μια συμφωνία για τη χρήση του κρητικού ελαιόλαδου στη μαζική εστίαση, ακόμα και για το τηγάνισμα. Μια τέτοια χρήση, θα είχε νόημα αν συνδέονταν με τη γενικότερη κουλτούρα και φιλοσοφία της παραδοσιακής, κρητικής διατροφής. Διότι να μαγειρεύεις σε ελαιόλαδο προτηγανισμένες πατάτες και να ταΐζεις τουρίστες με γρήγορο φαγητό που μαγειρεύτηκε με ελαιόλαδο, το οποίο το κάνει ακόμα πιο βαρύ απ’ όσο είναι, έχει πολύ μικρό νόημα.
Αυτό που χρειάζεται, παράλληλα με τη χρήση του ελαιόλαδου, είναι μια ολιστική αντιμετώπιση της κουζίνας που προσφέρεται στην Κρήτη, κι ένας δημιουργικός μετασχηματισμός της, σε σύγχρονη δημιουργική κουζίνα Κρήτης ή έστω σε παραδοσιακή κουζίνα Κρήτης. Η οποία παράλληλα θα δημιουργεί προϋποθέσεις για ένα ισχυρό brand name που θα συνδέει μια ολόκληρη περιφέρεια, με ένα “μπουκέτο” ιστορίας, γαστρονομίας και πολιτισμού. Απ’ όσο θυμόμαστε όμως τις προσπάθειες του “κρητικού πρωινού”, μια τέτοια αντίληψη δεν συνάδει με τη συνολικότερη αντίληψη των επαγγελματιών τουρισμού, ούτε με την αντίληψη των επαγγελματιών μαζικής εστίασης, που δέχονται παράπονα ακόμα κι όταν πωλούν το σουβλάκι 4.00 ευρώ αντί για 3.90!
Το παράδειγμα του Κιάντι, ίσως θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πρότυπο. Όπου με βάση το τοπικό ιταλικό κρασί, στήθηκε μια συνολική αντίληψη και κουλτούρα, προσελήφθησαν επαγγελματίες στο χώρο της εστίασης, του κρασιού και του marketing, ενώ η όλη προσπάθεια είχε και την στήριξη της τοπικής κοινωνίας και της αυτοδιοίκησης. Αφού συντάχθηκαν όλοι με ένα κοινό όραμα, αργά αλλά σταθερά έφτιαξαν ένα συνολικό προϊόν, που έθεσε στην κορυφή το ιταλικό κρασί, ενώ αμέσως κάτω από την πυραμίδα βρίσκονταν η τοπική γαστρονομία και στη συνέχεια ο πολιτιστικός και γαστρονομικός τουρισμός. Το πείραμα του Κιάντι πέτυχε! Απλά χρειάστηκαν είκοσι χρόνια σχεδόν για να συμβεί αυτό…
Τώρα αν εμείς πιστεύουμε πως με δύο διαφημίσεις, μπορούμε να βάλουμε το ελαιόλαδο σε όλους τους χώρους μαζικής εστίασης και εστίασης τουρισμού, από φέτος κιόλας, είτε ξέρουμε πολύ περισσότερα από τους Ιταλούς ή έχουμε πλήρη άγνοια κινδύνου. Όχι πως είναι λάθος η κίνηση. Πολλή σωστή είναι η όποια προσπάθεια τόνωσης κι ενίσχυσης του κρητικού ελαιόλαδου, της κρητικής παράδοσης και γαστρονομίας. Απλά, η σύγχρονη γαστρονομική ιστορία έχει αποδείξει πως χρειάζονται πολύ περισσότερα.
