Τον πόλεμο της Ουκρανίας τον βίωνα μέχρι πρότινος μέσα από τα μάτια του παρατηρητή. Είναι όμως πολύ διαφορετικό να τον βιώνεις μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που χάνουν σπίτια και οικογένειες…
Η συνάντηση μου με την Οξάνα (τυχαίο το όνομα διότι θεωρώ προτιμότερη την ανωνυμία του πραγματικού προσώπου), με έκανε να καταλάβω περισσότερο από ποτέ, ότι η Ελλάδα όντως βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας υπερασπιζόμενη τον απλό λαό της Ουκρανίας. Προσοχή! Τον απλό λαό της Ουκρανίας! Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Μέσα από μια αναλυτική συζήτηση, που περιείχε περισσότερες ιστορικές αναδρομές και λιγότερες περιγραφές περιστατικών που έφερναν θλίψη, μπόρεσα να αντιληφθώ πάρα πολλά.
Κατ’ αρχάς αυτό που αντιλήφθηκα πολύ εύκολα, ήταν το γεγονός πως η ρωσική μπότα δεν είχε φύγει ποτέ από την Ουκρανία. Ήταν εκεί ανέκαθεν, για να επιβάλει πράγματα με τρόπο «υπόγειο» ή προσχηματικό. Αντιλήφθηκα επίσης, ότι η θρησκεία και οι κληρικοί, έχουν πολύ συγκεκριμένους ρόλους, που είναι «αναβαθμισμένοι» από τη Ρωσία εντός της επικράτειας της Ουκρανίας και περισσότερο έντονοι όσο προχωράς προς τα ανατολικά.
Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο από την συζήτηση ήταν το γεγονός πως οι Ουκρανοί ως λαός, είναι πολύ περισσότερο «διχασμένοι» απ’ όσο νομίζουμε, με αρκετούς μάλιστα να επιθυμούν και να επιδιώκουν σε μεγάλο βαθμό αυτή την «εξάρτηση» από τη Ρωσία, που θεωρούν λυτρωτική.
Ίσως αυτό το σημείο να εκτίμησε λάθος ο Βλαντιμίρ Πούτιν, πιστεύοντας πως σε μια πιθανή εισβολή, ο δικός του «εσωτερικός» στρατός των Ουκρανών θα μπορέσει να καταστείλει κάθε αντίδραση και να συνδράμει τον ουκρανικό στρατό.
Τώρα… πώς κατάφεραν να γίνουν όλα τόσο πολύ λάθος και πώς ένας ολόκληρος κόσμος μπήκε σε έναν τέτοιο πόλεμο με τόσο τρομακτικές προεκτάσεις, προσπαθούν να κατανοήσουν πραγματικά όχι μόνο οι ίδιοι οι Ουκρανοί, αλλά ακόμα και οι Ρώσοι.
