Ποιος ο λόγος να μην έχουμε 12μηνη σεζόν; Ποιος ο λόγος να μην επενδύσουμε στον θεματικό τουρισμό; Που υστερούμε σε σχέση με κράτη που το κάνουν ήδη; Μήπως απλά καλομάθαμε;
Η εποχή του κορονοϊού μας έδειξε με τον χειρότερο τρόπο, ότι τελικά ακόμα και τα πιο στέρεα θεμέλια κινδυνεύουν από τους σεισμούς. Ο τουρισμός, ίσως το πιο ισχυρό μπετό της ελληνικής οικονομίας, κλονίστηκε όπως ποτέ άλλοτε και μας υπενθύμισε ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο.
Το τέλος της σεζόν του 2019, χρονιά η οποία είναι μέτρο σύγκρισης πλέον για τον κλάδο, βρήκε τη χώρα μας να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο σε αφίξεις και σε έσοδα, με το νησί μας να αποτελεί τη ναυαρχίδα του Ελληνικού τουρισμού.
Οι χαρές, τα πανηγύρια και οι προετοιμασίες για το ακόμα “καλύτερο” 2020, κράτησαν μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου όπου και ανακοινώθηκε το πρώτο επίσημο κρούσμα κορονοϊού στη χώρα μας. Μια 38χρονη γυναίκα απ’ την Θεσσαλονίκη με πρόσφατο ιστορικό ταξιδιού στη Βόρεια Ιταλία εισήχθη στο ΑΧΕΠΑ.
Ήταν λες και πάγωσε ο χρόνος. Η αρχή μιας αλυσιδωτής αντίδρασης τόσο σε υγειονομικό επίπεδο, όσο και σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, ανθρωπιστικό. Το ένα κρούσμα μετά το άλλο, η μια καραντίνα μετά την άλλη και ένας πλανήτης σε αναδιοργάνωση όπως ποτέ άλλοτε.
Όλοι οι κλάδοι της παγκόσμιας οικονομίας να προσπαθούν να κρατηθούν όρθιοι ακροβατώντας πάνω σε τεντωμένο σχοινί, με τον τουρισμό φυσικά να μην αποτελεί εξαίρεση.
Σε ένα κράτος χωρίς τη βαριά βιομηχανία, που στηρίζονται τα έσοδα του μέσου Ελληνικού νοικοκυριού έμμεσα η άμεσα από τον πρωτογενή τομέα και από τον τουρισμό , αυτό αποτελεί πρόβλημα. Σοβαρό πρόβλημα.
Η απάντηση της πολιτείας μετά τη πενιχρή κρατική στήριξη των τουριστικών επιχειρήσεων που είχαν κατεβάσει ρολά λόγω λουκέτου από τις καραντίνες, ήταν η επανεκκίνηση του τουρισμού. Επανεκκίνηση που ουσιαστικά ήρθε ενάμιση χρόνο μετά, τη σεζόν του 2021, δειλά-δειλά με το πόδι να χαϊδεύει το γκάζι και μια κυβέρνηση να συγκρίνει νούμερα με το 2019. Ξέρετε, η στατιστική είναι ύπουλο πράγμα. Παρουσιάζεις την αποτυχία ως επιτυχία και το αντίστροφο, εύκολα και με πειθώ.
Όλη αυτή η ιστορία σε κάθε περίπτωση, μας δίδαξε ότι μιλάμε για τον πιο νευραλγικό κλάδο της Ελληνικής οικονομίας, που όταν δε δουλεύει καθίζει ολόκληρο το κράτος και ότι τίποτα στη ζωή δε πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως τόσο οι επιχειρηματίες όσο και οι κρατικοί φορείς θα έπρεπε να τον δουν τον τουρισμό από μια άλλη οπτική και να μη περιμένουν 5 άντε 6 μήνες το χρόνο για να δουλεύει η οικονομία.
Ζούμε σε μια χώρα που δίνει ευκαιρίες, αλλά και σε μια χώρα που δε λέει να ξεκολλήσει από τις παθογένειες του παρελθόντος. Σαν να είναι βολεμένη και να λέει “μια χαρά είναι η τουριστική σεζόν, τσεπώσαμε.. του χρόνου πάλι”. Κρίμα όμως που τελικά είδαμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το ζήσαμε. Δεν αναφέρομαι καν στα μεγάλα ποσοστά χαμένων κρατήσεων λόγω ανταγωνισμού από γείτονες χώρες (Τουρκία, Αίγυπτο κ.α.). Αναφέρομαι σε κάτι που δεν ήταν στα χέρια μας. Το αναπάντεχο. Το απρόσμενο.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, ποιος ο λόγος να μην έχουμε 12μηνη σεζόν; Ποιος ο λόγος να μην επενδύσουμε στον θεματικό τουρισμό; Που υστερούμε σε σχέση με κράτη που το κάνουν ήδη; Μήπως απλά καλομάθαμε;
Ζούμε σε μια χώρα που έχει βουνά – έχει θάλασσα, έχεις πόλεις – έχει γραφικά χωριά, έχει νυχτερινή διασκέδαση – έχει αρχαιολογικό ενδιαφέρον και μουσεία. Ο χειμώνας στην Ελλάδα αποτελεί για πολλά κράτη “καλοκαίρι”. (Ακόμα περισσότερο βοηθάει δυστυχώς και η κλιματική αλλαγή σε αυτό). Έχετε αναρωτηθεί πόσες μέρες το χρόνο δεν έχουμε ήλιο; Έχουμε στα χέρια μας έναν άσσο στο μανίκι που απλά τον αφήνουμε κρυμμένο.
Προσωπικά, σχετίζομαι επιχειρηματικά με τον κλάδο του καταδυτικού τουρισμού και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας (πράγμα που φαντάζομαι συμβαίνει σε αρκετούς τομείς του θεματικού τουρισμού στη χώρα μας).
Αντί να υπάρξει άμεση συνεργασία μεταξύ κρατικών και τοπικών φορέων, υπηρεσίας ενάλιων αρχαιοτήτων και καταδυτικών επιχειρήσεων, να ανοίξουν τις καταδύσεις ελεγχόμενα αλλά παντού όπου υπάρχουν υποθαλάσσια αρχαία η ναυάγια, ως υποθαλάσσια μουσεία (πράγμα που γίνεται σε πολλά κράτη στο κόσμο) μπλοκάρονται για λόγους αρκετές φορές δυσνόητους.
Πάνω από τρία χρόνια ακούω ότι ανοίγουν τρία θαλάσσια πάρκα στην Κρήτη (περιοχές Μονοναύτη, Σταλίδας και Αποκόρωνα) και τρία χρόνια χάνονται σε κάποιο συρτάρι των τοπικών φορέων παραμένοντας ως πρότζεκτ που θα υλοποιηθεί άμεσα. Θα μου πεις τι πράγμα στον τόπο τούτο δε χάθηκε γραφειοκρατικά για να τη γλιτώσει ο καταδυτικός τουρισμός.
Πριν μερικά χρόνια επισκέφθηκα την Μάλτα Μάρτιο μήνα, για να κάνω καταδύσεις. Η Μάλτα φημίζεται παγκοσμίως ως “καταδυτικός” προορισμός. Να πω εδώ, ότι γεωγραφικά στον οριζόντιο άξονα η Μάλτα, βρίσκεται στο ύψος της Κρήτης κάτω απ’ την Ιταλία και έχει Μεσογειακό βυθό. Αν αναρωτιέστε γιατί τα γράφω αυτά θα σας εξηγήσω αμέσως.
Έχοντας καταδυθεί από τους δικούς μας Ελληνικούς βυθούς, μέχρι και σε κοραλλιογενείς υφάλους, μπορώ να σας πω ένα πράγμα με βεβαιότητα. Η Κρήτη δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τον βυθό της Μάλτας, όντας και οι δυο Μεσογειακοί με τη δική τους πανομοιότατη μοναδική ομορφιά. Η Μάλτα που σε μέγεθος είναι αρκετά μικρότερη από.. το νομό του Ηρακλείου αυτή τη στιγμή αριθμεί ίσως περισσότερα καταδυτικά κέντρα από ολόκληρη την Ελλάδα και δέχεται σχεδόν τετραπλάσιο καταδυτικό τουρισμό από εμάς. Επισκέψιμα ναυάγια, μοναδικά σπήλαια, και μια τουριστική οικονομία που στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στον θεματικό τουρισμό.
Συμπέρασμα; Η εμείς κάνουμε κάτι λάθος η αυτοί κάτι σωστά.
