Ζούμε πλέον την εκτράχυνση μιας κοινωνίας που συμπεριφέρεται σαν όχλος ηλεκτρονικός ή πραγματικός κι επιστρέφει στις μεσαιωνικές της ρίζες…
Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια, σχεδόν είκοσι, να συζητάμε με τον ψυχίατρο και καθηγητή Θανάση Τζαβάρα, αλλά και την τότε Αντιπρύτανη Φωτείνη Τσαλίκογλου, τα μιντιακά φαινόμενα κανιβαλισμού, σε διάφορες εκφάνσεις τους.
Καταλήγαμε εκείνη την εποχή στο συμπέρασμα πως οι συμπεριφορές παρουσιαστών και δημοσιογράφων, είχαν επίδραση τόσο καταλυτική στην εξέλιξη υποθέσεων που όχι μόνο αλλοίωναν το τελικό αποτέλεσμα αναφορικά με την αδέκαστη κρίση της Δικαιοσύνης, αλλά δρούσαν παράλληλα καταλυτικά και στον ψυχισμό του φερόμενου ως δράστη.
Με μια μάλλον απλοϊκή παραδοχή, συμφωνούσαμε όλοι ότι η τηλεόραση δεν είχε περάσει ακόμα τις «παιδικές ασθένειες» της και πως το σύστημα στην ωρίμανση του θα αποτάξει παραδειγματικά τους συγκεκριμένους δημοσιογράφους που αναζητούσαν για τους εαυτούς τους ρόλους εισαγγελέων και δικαστών.
Σήμερα, είκοσι σχεδόν χρόνια μετά, το σύστημα όχι μόνο δεν έχει αποτάξει τους συγκεκριμένους δημοσιογράφους, αλλά τους διατηρεί στην πρώτη γραμμή, ενώ παράλληλα οι αυτόκλητοι «εισαγγελικοί και δικαστικοί» λειτουργοί του καναπέως έχουν παρεισφρήσει σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε διψασμένους για αίμα όχλους.
Κάτι τέτοιο συνέβη με την περίπτωση του πιλότου, με την περίπτωση του γνωστού σκηνοθέτη και γνωστού ηθοποιού και τώρα με την περίπτωση της Πάτρας. Ο όχλος διψούσε για αίμα. Δεν τον ενδιέφερε πραγματικά το τεκμήριο αθωότητας. Δεν ενδιαφέρονταν για συνέπειες. Δεν ενδιαφέρονταν για άλλοθι. Ενδιαφέρονταν μόνο για αίμα. Το ίδιο και τα περισσότερα Μέσα.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το συγκεκριμένο κείμενο δεν έχει στόχο ούτε να «αθωώσει» ούτε να «προστατεύσει» κατηγορούμενους. Έχει στόχο όμως να καταδείξει την εκτράχυνση μιας κοινωνίας που συμπεριφέρεται σαν όχλος ηλεκτρονικός ή πραγματικός κι επιστρέφει στις μεσαιωνικές της ρίζες θεωρώντας πως αυτή η επιστροφή είναι λυτρωτική κοινωνικά και αποδεκτή συνολικά.
Δεν είναι έτσι όμως. Χύθηκαν τόνοι αίματος για να ξεφύγουμε από αυτή τη συνθήκη. Κι όπως φαίνεται, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και με μεγαλύτερο δυστυχώς τίμημα, επιστρέφουμε σε αυτή.
